Over dit boek van Christine Dwyer Hickey waren de meningen in mijn leesgroep verdeeld. Buiten dat de opbouw van het boek zorgde voor een spannende manier van vertellen, met grappige dialogen, was dat voor mij af en toe verwarrend. Het verhaal werd namelijk van achter naar voren verteld, waardoor gaandeweg het verhaal àl meer puzzelstukjes in elkaar vielen. Ik vond dat de schrijfster een leuke vertelstijl hanteerde, gelardeerd met hier en daar Ierse droge humor. Toch vond ik de hoofdpersoon eigenlijk zo’n ‘loser’, dat ik niet goed begreep, waarom over zo’n type nou een heel boek geschreven werd. Zou het afwijken van de chronologische vertelling het hele verhaal misschien wat interessanter moeten maken, heb ik wel eens even gedacht. Ik was al met al niet erg enthousiast over dit boek. De onderwerpkeuze raakte geen snaar bij mij, helaas.

Dit staat op de achterkant:

Farley is een gepensioneerd juridisch medewerker, 75 jaar oud en woont in een buitenwijk van Dublin. Hij is lichamelijk zwak, maar zijn geest is nog scherp. Als hij op een nacht wakker wordt, ontdekt hij dat hij verlamd is en op de koude badkamervloer ligt. Zijn gedachten komen in de achteruit-versnelling en hij neemt ons met hem mee het verleden in. Tien jaar geleden, twintig jaar geleden, dertig jaar geleden, enzovoort. Farley herleeft zijn liefdes, zijn verliezen en het verraad met de zwarte humor van een echte Dubliner.
Naast het fraaie portret van de ups en downs in een ‘doorsnee’ mensenleven is Het kille oog van de hemel ook een bitterzoete lofzang op de stad Dublin.