Als we ergens op vakantie zijn, bezoeken we graag kerkhoven. Altijd mooie stilteplekken, je komt er tot rust. In onze eigen omgeving doen we dat eigenlijk nooit. Vorige week wandelden we door Watergang. Dat doen we vaker en dan lopen we altijd langs de poort die naar het kerkhof van het dorpje voert. Dat ligt op een soort eiland. Die dag gingen we er voor het eerst doorheen en wat een verrassend mooie plek is dat hier.
Het was een mistige sombere ochtend. Dat paste wel bij de kerkhofsfeer. Hier is het mooi om een overledene naar de laatste rustplaats te begeleiden.
In ons eigen dorp hebben we twee kerkhoven, één voor de katholieken en de algemene begraafplaats. De katholieke plek, aan de rand van het dorp, vind ik eigenlijk kaal, open en sfeerloos. Daar heb ik toevallig geen foto’s van. Na het bezoek aan het Watergangse kerkhof wilde ik toch ook eens kijken op onze algemene begraafplaats. Dat is vlak bij het park, naast de kerk en is omringd door bomen en struiken. Dat geeft het aan deze plek iets intiems. Je voelt je er alleen, weg van de wereld. Omringd door de wind en vogelgeluiden. Dat heeft een kerkhof nodig. Een fijne plek om te zijn.
Het is nu nog kaal, maar straks helemaal begroeid rondom.
De plek is natuurlijk bedoeld om te begraven en om je dierbaren daar nog eens te bezoeken. Ik heb op die plekken niet het gevoel, dichter bij de overledenen te zijn. Het zijn gewoon serene plekken daar hou ik van. Tegenwoordig kiest men àl meer voor cremeren. Dat is natuurlijk ook een prima optie voor overledenen. Dan heb je eigenlijk geen kerkhof meer nodig.
Vandaag zwaaiden wij de lieve moeder van mijn buurman uit op weg naar het crematorium. Dat uitzwaaien werd opeens heel letterlijk. In deze coronatijd is het heel lastig afscheid nemen, maar juist dóór corona, werd het een indrukwekkend afscheid. Men had gevraagd om als blijk van medeleven op gepaste afstand langs de straat te gaan staan. Daar werd goed gehoor aan gegeven. De overledene had ruim 60 jaar deel uitgemaakt van onze dorpsgemeenschap. De kist werd door haar zoons en andere familieleden door de straat gedragen. Ze liepen naar ons dorpsplein en daar stapte men in een zgn. uitvaart-bus. Ik wist niet van het bestaan af. De kist werd nog even in de deuropening van de bus gezet en alle aanwezige mensen konden nu toch langs de baar lopen als afscheid. Men stelde zich vervolgens weer allemaal op, langs de kant van de weg en opeens klonk het lied ‘het dorp’. Met de deuren open reed de bus weg. We zwaaiden naar de mensen in de bus, totaal onder de indruk. Het was een verrassend mooi afscheid zo, van een lieve vrouw, die zolang ik hier woon al bij ons in de straat woonde.
Het was bij de opzet van dit blog niet de bedoeling om het over deze uitvaart te hebben, maar het paste wel mooi bij het onderwerp. De sereniteit die ik zo op prijs stel aan een kerkhof, vond ik even op straat.
Sjannesblog 
Wat indrukwekkend…
LikeGeliked door 1 persoon
Het is anders als eerst, maar zeker ook indrukwekkend en troostvol
LikeGeliked door 1 persoon
Beste Jeanne,
Dank voor dit prachtige verhaal met dito foto’s.
De ceremonie voor de buurvrouw en je foto daarvan is wel een voltreffer.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie en vooral intieme beelden.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is allemaal zo anders nu… zeker wat uitvaarten betreft. Triest dat men afstand moet houden bij het troosten.
De foto’s van het kerkhof zijn prachtig.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi afscheid van haar eigen dorp en dorpsbewoners! Kippenvel.
LikeGeliked door 1 persoon
Hier ook kippenvel, erg indrukwekkend. Een mooi passend afscheid zo.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb hetzelfde met een kerkhof, voel er mijn dierbaren niet, maar kan wel genieten van de stilte en serene rust. En zeker indrukwekkend zoveel mensen die de moeite nemen even de overledene een laatste groet te geven.
LikeLike
Mooi als ze op deze manier de overledene toch een passend afscheid kunnen geven. Op mijn wandelingen kom ik wel eens over een natuurbegraafplaats. Vaak ga ik daar op een bankje zitten om te genieten van de rust die daar heerst.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi relaas. Pakkend, ontroerend, krachtig.
Dank om dit te delen, het doet me deugd te zien dat afscheidsplechtigheden ook zo kunnen zijn in deze tijden, en niet alleen koel, kil en eenzaam.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat ‘n bijzonder afscheid in deze vorm door Coronatijden. Eigenlijk nog indrukwekkender dan één in normale tijden.
Ook ik loop graag over begraafplaatsen en in mijn omgeving zijn er twee heel mooi. Dus als je eens wil geef je maar ‘n gil
LikeGeliked door 1 persoon
Een waardig afscheid. Onlangs zelf ook op deze manier de laatste eer bewezen.
De begraafplaats was voor de kleine stoet te voet te bereiken. Indrukwekkend gebeuren.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ken die bus ook niet, mooier dan zo’n wagen. De enige bergraafplaatsen die ik bezoek zijn van de oorlog. Ik Frankrijk herinner ik me dat er we regelmatig lunchte langs de begraafplaatsen veelal omdat de bakker en een grote parkeerplaats er waren.
LikeGeliked door 1 persoon
MOOI !
LikeLike
Het lijkt me verschrikkelijk voor de nabestaanden om in deze tijd iemand te verliezen. Hoe sfeervol zo’n afscheid ook plaatsvindt.
LikeGeliked door 1 persoon
Die foto’s van die oude begraafplaats, zo mooi. Indrukwekkend, zo’n begrafenis met de mensen langs de kant van de weg, wij hebben het zelf ook al een keer meegemaakt. Ook hebben wij de kerkdienst voor een overleden hele goede vriend via een livestream mee mogen maken. Wij hebben samen zitten huilen voor de laptop, dit greep ons echt bij de keel.
LikeGeliked door 1 persoon
geheel in de stijl van haar wezen en leven alsmede de stille dorpsrondgang zo goed door de familie weergegeven en voorgezeten. Mag zij nog lang ter nagedachtenis blijven voortleven voor hen die haar kenden maar ook door langszij mensen…..
LikeGeliked door 1 persoon