Het fotodoel, waar ik samen met een stel fotomaatjes heen ging, waren de Lepelaarplassen. Anders dan de naam doet vermoeden zagen we geen enkele lepelaar. Het werd een fototocht waarbij klein, maar fijn gefotografeerd werd. Als je ons bezig ziet, denk je, wat zal daar te zien zijn? Zes mensen met camera’s, turend in de bermen. Iemand, die langs fietste vroeg dat ook. Maar wij staan stil voor pluisjes, insecten en wat dan ook. De sport is om ook kleine dingen in de natuur duidelijk en scherp vast te leggen. Als je hier gewoon zou wandelen, zou je lang zoveel niet zien, als met de maatjes. Je ziet meer en je stimuleert en inspireert elkaar. Dat, wat ogenschijnlijk niets lijkt, kan toch heel mooi zijn.

We wandelden het natuurgebied in en werden getrakteerd op een kikkerconcert. Dus gingen we zoeken richting het geluid en ………. bingo!

Het fluitenkruid stond overal langs het pad, als een kanten kleedje.

Een paar mooie bloemen en een bijna kale pluizenbol van de paardenbloem.

Ook stonden we stil voor nóg kleinere diertjes. Door in te zoomen, zie je soms dingen die je met het blote oog niet kunt zien.

De natuur is wonderschoon, maar de vogels stalen vandaag de show. Vanuit een vogelhut genoten we van een boerenzwaluw, die zichzelf onverstoorbaar, vlak voor onze neuzen, een poetsbeurt gaf.

Een musje had het nog druk met zijn nest bouwen.

Maar het klapstuk was de ijsvogel. Niet alleen voor mij, maar voor ons hele groepje kon de dag niet meer stuk. Zo’n vogel, die een paar keer zo dichtbij op een tak komt zitten, dat is een uitgelezen kans, die wij allemaal gegrepen hebben om deze prachtige vogel op de plaat te zetten!