Het grote voordeel van een hotelovernachting is wel, dat je ’s morgens al vroeg op pad kunt.

Na het ontbijt op het terras in de zon konden we beginnen aan onze tweede wandel-etappe. Wij waren niet de enigen met sportieve plannen. We hadden al geconstateerd, dat er heel wat wielrenners in ons hotel verbleven. Ook zij zaten al vroeg in de startblokken. Met als gevolg, dat ik bij de eerste foto’s van de dag moeite had om er geen wielerploegen op te krijgen. Overal flitsten ze voorbij. Het was dan ook een ideale fiets- en wandelzondag.

Vanaf het hotel liepen we door Gulpen, langs het riviertje de Gulp, op weg naar de bordjes van de route van het Pelgrimspad. Dat werd vandaag voor een deel de leidraad van de route.

Bij de eerste de beste klim omhoog hadden we een ontmoeting met een gehavende hazelworm. Hij miste een stuk van zijn lijf, maar was verder springlevend. Misschien wel een slachtoffer van al dat fietsgeweld.

Op het plateau aangekomen, konden we terugkijken op de Mariaberg en zagen eindelijk het Mariabeeld glorieus boven alles uittorenen. De afgelopen nacht sliepen we onderaan de voet van de berg in de wetenschap, dat Maria over ons waakte, maar we konden haar toen niet zien.

Lopend over dat plateau was het lijnenspel van de landerijen een lust voor het oog.

Herhaaldelijk stopte ik om de prachtige bloemen in de bermen op de foto te zetten.

Al snel volgde een steile afdaling het Gerendal in. Daar zagen we, waar we op hoopten, namelijk orchideeën. Er leken nog maar twee soorten te bloeien de Purper-orchidee en het Soldaatje. De weitjes waar ze stonden waren niet echt toegankelijk. Het wandelpad liep er naast, maar hekken en heggen bemoeilijkten het kijken. De officiële tuin, waar ook nog uitheemse soorten worden gekweekt was dicht. Tja het is helaas nog coronatijd. Maar deze vond ik ook al erg mooi.

Als je in een dal bent, moet je er weer uit. Eerst zochten we echter nog de Geul op. Via Oud Valkenburg en kasteel Shaloen kwamen we uit bij de Geul. Het was hier best druk met wandelaars. Dat is het risico van op zondagmiddag op de bekendste plek van Zuid-limburg lopen.

Daarvandaan klommen we naar De Kluis, een kapelletje met een kruiswegstatie. Het is een oude bedevaart plek. Het was voorheen een eenmansklooster, een kleine, eenvoudige woning met een kapel. Hij werd in 1688 op de plek van een houten schuilhut gesticht door Gerard Ernest Hoen van Carthyls, heer van Schaloen. Tot 1930 woonden hier verschillende kluizenaars. 

Afgedaald mochten we langs de geul verder lopen. Wat een paradijsje daar!

Ik kon niet genoeg krijgen van de pracht van de boterbloemen.

We passeerden de watermolen van Wylre

Voorbij de Brand-bierbrouwerij en kasteel Wittem mochten we nog een laatste klim maken. Tja, je moet er wat voor over hebben, als je een schitterende afdaling wil hebben naar het eindpunt van de wandeling!

Het was best een pittige wandeling wat betreft klimmen en dalen, maar wat hebben we genoten!!