De film La famille Bélier uit 2014 vond ik prachtig. Het is het verhaal van een familie, vader, moeder, dochter en zoon, die allemaal doofstom zijn op de dochter na. Zij is dus vaak de tolk. De familie runt een boerenbedrijf en probeert zo gewoon mogelijk te functioneren ondanks hun handicap.

De dochter zit op de middelbare school en ontdekt, dat ze kan zingen. Langzaamaan probeert ze haar vleugels uit te slaan en zich los te maken van haar familie. Het proces naar volwassenheid is er natuurlijk een, die elk mens wel doormaakt, maar bij de een is dat wat heftiger dan de ander. En die heftigheid heeft wel te maken met de mate waarin de ouders los kunnen en willen laten. Je kunt je voorstellen, dat ze bang zijn om hun dochter te verliezen aan een voor hun onbekende wereld.

In deze film, waarin de doofheid nog eens te meer de veilige gezinswereld afbakent, zag ik de metafoor met ieders losmaakproces en met dat van mijzelf in het bijzonder. Want ook ik heb flink wat strijd moeten leveren om onder de vleugels van mijn ouders vandaan te komen. Dat heb je met liefdevolle, maar angstige ouders, die hun kind willen blijven beschermen voor al het hun onbekende in de buitenwereld. Daarbij vertrouwen ze dan niet op de eigen kracht van hun kind. De filmouders hebben uiteindelijk begrepen, wat hun kind wilde en hebben haar besluit gesteund. Een happy-end, zoals het hoort in een feelgood-movie. Helaas is de relatie met mijn ouders altijd wat moeizaam gebleven.

Het prachtige lied Je vole (ik vlieg uit )aan het slot bezorgde me een brok in de keel. (helaas met Duitse ondertiteling) Wat zo’n melodramatische film toch niet te weeg brengt.