Jos Bours nodigde mij uit voor de presentatie van zijn boek ‘Opeens geen grenzen meer‘. Jos heeft al meer boeken op zijn naam staan o.a. historische romans over de streek, waar hij is opgegroeid, maar ook schreef hij theaterstukken voor bewoners van (multiculturele) volkswijken van Utrecht. Hij maakte ook oral-historische boeken o.a. samen met Limburgse mijnwerkers en Utrechtse fabrieksarbeiders.

Jos en zijn vrouw Marlies komen van origine uit het dorp van mijn jeugd. Marlies is dan ook een oude schoolvriendin van mij en we hebben altijd contact gehouden.

Voor de presentatie ging ik naar Utrecht, naar de Cereolfabriek, een oude sodafabriek. Jaren geleden, in hun werkzame leven als theatermakers, traden Jos en Marlies hier wel op met theatergezelschap Trust, die theaterstukken maakten voor bewoners van Utrechtse volkswijken. De gekozen plek was dus een soort heilige grond voor mijn vrienden. Mooi dat zo’n industrieel gebouw zo’n mooie bestemming heeft gekregen.

Jos presentatie van het boek was indrukwekkend en bewogen. Hij heeft 3 jaar aan ’t boek gewerkt, maar de problematiek zit al zowat zijn hele leven in zijn hoofd. Jos Bours denkt in zijn verhaal hardop na over de volgende vragen. Tegelijkertijd probeert hij ook in de spiegel te kijken en zijn eigen mannelijke binnenwereld tegen het licht te houden.

Waar kwamen in 1918 toch opeens al die gewelddadige jonge mannen vandaan in Duitsland? Dat is de centrale vraag, waarop in dit boek naar antwoorden wordt gezocht.

Waarom koesterden extreemrechtse jonge mannen zulke intense haatgevoelens tegen democraten en socialisten, tegen hun (symbolische) vaders en vooral tegen vrouwen?

En hoe is het mogelijk dat vrouwenhaat en geweldfantasieën ook welig tieren in de gedichten van de jonge Bertolt Brecht en schilderijen van George Grosz en Otto Dix, toch bepaald geen nazi’s ‘avant la lettre’.

Wat heeft die mannen toch bezield?

Cynisch genoeg heeft de problematiek flink wat raakvlakken met deze tijd. Ik ben benieuwd naar het boek.