Een aangrijpende film over de vriendschap tussen twee jongens. Er wordt niet heel veel gesproken over wat er in de jongens omgaat, maar de beelden vertellen het hele verhaal, ook samen met de symboliek, die erin verpakt zit. Waar de film over gaat werd ergens zo geformuleerd: Over een onuitgesproken gebied tussen zielsverwantschap, intimiteit, liefde en vriendschap. Geweldig geacteerd door de jonge jongens in hun rol als Remi en Leo. Wat een leukerds zijn het!

Een tipje van de sluier over het verhaal uit recensie van de Volkskrant: Mijn extra zoon, zo wordt Léo genoemd door de moeder van Rémi. Ze logeren bij elkaar zoals ze al talloze malen hebben gedaan: de Vlaamse regisseur-scenarist Lukas Dhont heeft nauwelijks tijd nodig dat duidelijk te maken. Je voelt het aan het eigen universum dat ze ook hier hebben gecreëerd, fluisterpratend onder de dekens, hardop dromend van Remi’s latere carrière als hoboïst, die zonder meer zal leiden tot een optreden op de maan.

Maar de idylle is zeer tijdelijk. De scènes waarin de jongens samen rennen of zo hard mogelijk fietsen over het Vlaamse platteland, hun lichamen in beeld als een harmonieuze dans, worden gauw een herinnering. De eerste dag in de brugklas maakt alles anders. Jongens die genegenheid aan elkaar tonen, ook als ze die zelf nog niet hebben gedefinieerd, worden beschouwd als exotisch fenomeen. Op z’n best worden ze onderworpen aan een giechelig vragenvuur van mogelijk oprecht geïnteresseerde meisjes, op z’n slechtst vangen ze klappen van zich stoer gedragende jongens.

De schoolpleindynamiek drijft ze uit elkaar. Vooral Léo wordt zich opeens bewust van hun tot dan toe onuitgesproken (want volstrekt vanzelfsprekende) intimiteit en zoekt afstand. Bij Rémi slaat het verdriet dat de verwijdering oproept naar binnen.

Een aanrader dus!