Samen met B bekeek ik het museum. Ik was er al vaker en elke keer weer ben ik verrast door de bijzondere collecties, die ze daar tentoonstellen. Dat was ook nu weer het geval. Het museum is in drie gedeeltes onder te verdelen. Je hebt de collectietentoonstelling met de titel Tot hier en niet verder. Het begeleidende boekje, laat je anders kijken naar de dingen. De kunstenaars wilden een scherpe blik werpen op de samenleving en de vinger leggen op pijnpunten. Daarmee prikkelen de werken ons, ze ontroeren en dagen uit tot denken in nieuwe richtingen. Ik licht er een paar werken uit, maar elk werk was de moeite waard.

Van een afstand zou je het niet zeggen, maar van dichtbij zie je dat deze rollende golvenzee gemaakt is van vishaakjes, door Yoan Capote met 14 assistenten uit Cuba. De zee legt beperkingen op aan eilandbewoners, maar voorziet ook in hun eerste levensbehoeften. Het maakproces van dit werk leverde littekens op, met die vishaken legt hij een link tussen (samen)leven pijn en hoop.

Nog iets wat ik mooi vond in vorm en inhoud was de beenprothese op een schommel. Hiermee wil de Algerijns-Franse Kader Attia ons meegeven, dat we het verleden niet mogen vergeten. Hij verzamelde vintage protheses en onderzoekt de gevolgen van kolonisatie en de effecten van de westerse overheersing op niet-westerse culturen. Fantoompijnen zijn niet zichtbaar, maar wel degelijk aanwezig, ook in de maatschappij. Maar met de schommel wil hij aantonen, dat door reparaties en littekens er ook hoop is op vooruitgang en een voorwaartse beweging.

Elk werk is dus voorzien van zulke achterliggende gedachtes, heel boeiend. Ik laat nog een kleine compilatie zien van de diversiteit aan kunstuitingen.

Deze was ook indrukwekkend. Song Dong uit China werd geïnspireerd door een muur, die meestal ondoordringbaar is. Maar dit kunstwerk van een muur heet Through the Wall en heeft een geheime doorgang. Het is gemaakt van tientallen kozijnen van deuren en ramen, die de kunstenaar redde uit buurten in Beijing, die moesten wijken voor hypermoderne nieuwbouw. Song Dong is er opgegroeid en woont er nog altijd.

Binnen waan je je dan in een grenzeloos en oneindig universum is het idee van de kunstenaar. Heel bijzonder!

En dit was nog maar één zaal. In een ander gedeelte van dit museum bevinden zich een aantal kunstwerken, die horen bij de vaste expositie. Ik had ze dus al vaker gezien, maar ook deze werken blijven fascinerend en je moet ze ondergaan.