Ik hoorde, dat er veel Belgisch werd gesproken om me heen. Dat zal te maken hebben gehad met de paasvakantie, maar in het museum was er ook toevallig veel te doen om de Belgische kunstenaar Rinus van der Velde. En dat de Belgen daar trots op zijn, kan ik helemaal begrijpen.

De kunst van Voorlinden gaat meestal niet over gewone schilderkunst. Ik weet niet hoe je de soort noemt, maar de kunst, die in dit museum getoond wordt, spreekt me keer op keer erg aan. Ik was en ben alleen maar een en al bewondering. Zo val je bij de zalen, waar Rinus exposeert werkelijk van de ene verbazing in de andere. Dat begint al bij de toegangsdeur, dat is een enorme kluisdeur.

Die geeft toegang tot de imaginaire wereld van Rinus van de Velde. Hij gaat ervan uit, dat je met je verbeelding overal naar toe kunt. Hij zelf komt het liefst zijn atelier niet uit en noemt zich Forever the Armchair Voyager. De hoofdrolspeler is zijn imaginaire dubbelganger. Zijn masker duikt ook weer in de film op, waar hij onwaarschijnlijke reizen maakt.

Van de Velde bouwt, tekent, boetseert, fotografeert en filmt allerlei situaties na. De voorwerpen laat ie tot leven komen in film. Het lijkt een fictieve autobiografie van een leven, dat hij zelf nooit geleefd heeft. Hij reist met een auto over een bergpas.

Hij hoort over de mythe van een vliegtuigramp en raakt geïnspireerd. Hij bouwt de vliegtuigcrash na, als decor voor een foto. Ook boetseert hij in klei, hoe de piloot vlucht.

Een zaal vol met zo’n mythisch verhaal.

Realiteit of fictie, een ondergelopen huis, dat alleen maar in de fantasie van de kunstenaar heeft bestaan.

en een trein,

waarbij ik meteen aan het miljoenenlijntje (reed tussen Heerlen en Schin op Geul) moest denken, toen ik het interieur zag.

Veel voorwerpen stonden in miniatuur -uitvoering in een kast.

Je gelooft het bijna niet, maar alles is gemaakt van golfkarton, hout en ander lichtmateriaal. Je kijkt je ogen uit. Dan zijn er ook nog de prachtige houtskooltekeningen, die hem bekendheid hebben gebracht. Om een tekening te maken bouwde hij eerst een decor, maakte foto’s van mensen erin en dat ging hij natekenen, een aparte procedure.

Je loopt een controlekamer in, waar je ook alweer niet uitgekeken raakt. Die visualiseert de controle, die de kunstenaar graag heeft over zijn leven en de gebeurtenissen. Door alles zelf te bedenken, houdt hij de controle en heeft hij alles in de hand.

Er was zoveel te zien en dan ook nog eens in combinatie met werk van andere kunstenaars uit de collectie van Voorlinden, die Rinus bij zijn eigen werk zocht. Zo hing een werk van Jean Tinguely in een zaal bij allerlei machinerieën.

Ik vond het een fascinerende wereld!

Toevallig was de uitzending op de NPO van het programma Nu te zien, gisteravond gewijd aan Rinus van de Velde. Kijk hier.