Mijn dochter en haar vriend wonen al heel lang samen, hebben twee kinderen, beiden een goede baan en een eigen huis. Alles goed geregeld zou je zo zeggen. De boodschap, dat ze gingen trouwen kwam dan ook vrij onverwacht. Ik had me verenigd met het feit, dat mijn beide kinderen niet zouden trouwen. Eigenlijk wilden Sjaak en ik vroeger ook niet het officiële boterbriefje halen, maar daar stak de kerkelijke achtergrond van mijn ouders een stokje voor. Er werd niet ‘gehokt’! Voor mijn kinderen is er gelukkig keuzevrijheid. En die vrijheid nam mijn dochter en schoonzoon ook in de manier van trouwen.

Een grote bruiloft zou het niet worden, want voor de hele huwelijksplechtigheid was op het stadhuis maar tien minuten uitgetrokken, een zogenaamd budgethuwelijk. Gaandeweg de jaren voelden ze behoefte om elkaar toch officieel trouw te beloven, meer dan met een geregistreerd partnerschap alleen. Bovendien wordt de administratieve rompslomp van het hebben van een gezin en bezittingen veel eenvoudiger met een trouwboekje in de hand. Alleen de familie werd uitgenodigd en eigenlijk wist verder niemand ervan af. Maar wat werd het een leuke happening. We werden bij de Stopera, het Amsterdamse gebouwencomplex van stadhuis en opera, verwacht.

Leuk om nu ook eens binnen in de Stopera te mogen rondkijken.

Voor de huwelijksvoltrekking moesten we naar de Wim T. Schipperszaal.

En die plek maakte alles zo speciaal. Eerst denk je, wat een bijzondere aankleding heeft deze zaal. Meubilair opgehangen tegen de muur en dan ook nog eens schots en scheef is niet alledaags.

We genoten van de door de wol geverfde ras-Amsterdamse trouwambtenaar, Haar korte officiële optreden doorspekt met Amsterdamse humor en de manier waarop ze mijn kleindochter bij het geheel betrok, zetten de toon. Ze zei meteen, dat er een derde stoel bij gezet moest worden en daar zat het kind pontificaal naast haar ouders. Helaas mag ik geen foto’s laten zien, waarop de feestvarkens herkenbaar staan, maar reken, dat het genieten was voor oma om dat tafereeltje te zien. Even later betrok de trouwambtenaar haar weer bij het gebeuren. Ze mocht de hamer vasthouden en na het officiële ja-woord mocht ze de bijeenkomst afslaan. En ja hoor, daar stond ze in opperste concentratie met de houten hamer in de hand. Ze kwam maar net met haar neusje boven de tafel uit.

Ik probeerde een en ander op de foto te zetten, maar dat werd me niet gemakkelijk gemaakt. Allereerst was er een raar licht in de zaal, dat voor mijn fototoestel een moeilijkheidsfactor was. Maar als dan opeens de tafel met het bruidspaar aan het draaien gaat, zie dan die foto’s maar eens scherp te krijgen. Ik was helemaal ontregeld. Dat is vast het effect, dat Wim T. Schippers op het oog had met het ontwerpen van deze zaal. Mevrouw de BABS (Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand) had zelf de grootste schik, hoewel ze huwelijken aan de lopende band sluit. Het was zo hilarisch.

Na deze tien hele speciale minuten stonden we weer buiten aan de Amstel. Daar bleek een prachtige salonboot op ons te wachten.

Aan boord was het tijd om te proosten op het verdere geluk van het bruidspaar

en konden we snoepen van de bruidstaart.

Ondertussen voeren we de stad door naar ’t IJ.

Daar meerden we aan op de Noordelijke oever om heerlijk te gaan eten. We hadden van te voren weinig verwachtingen, maar het werd een korte, maar complete bruiloft. Iedereen heeft erg genoten!