Na een treinreis met hindernissen stonden we, ietwat vertraagd, aan de Zaan bij Wormerveer. Daarvandaan ging ik met een drietal fotomaatjes met een lijst met foto-opdrachten langs de Zaan wandelen, om uiteindelijk de trein in Zaandijk weer naar huis te nemen.

Ik had me wat verkeken op de temperatuur. Daar aan de waterkant was het flink koud, grijs en winderig, maar dat mocht de pret niet drukken.

Twaalf omschrijvingen omzetten in foto’s, die je tijdens de wandeling ziet. In het begin weet je niet waar je moet beginnen met kijken, maar gaandeweg merk je, dat je bij alle opdrachten toch wel een foto hebt kunnen maken. Het langst moesten we wachten op wolken. Dat was opdracht 6: Wolken of ander weer. Het was nou eenmaal een grijze dag met weinig tekening aan de lucht, maar uiteindelijk kwam er toch wat blauw aan de hemel en zelfs even wat zon. Over de andere opdrachten zal ik nog bloggen.

Als afsluiting liepen we over de Zaanse Schans naar het Zaans Museum. Daar was een hele toepasselijke foto-tentoonstelling te zien. Twee mannen, die nog niet heel lang in de Zaanstreek woonden, hebben een fotoproject gemaakt met als titel Stroom / de Zaan in beweging. Bert Verhoeff en David Galjaard, beiden fotografen, raakten in de ban van dit avontuurlijke gebied. Ruim drie jaar fotografeerden zij Zaankanters, de Zaanse industrie, bouwprojecten en de Zaan zelf. Zij ontdekten een gebied, dat grote veranderingen doormaakt. De industriecultuur wordt langzaam teruggedrongen en ontmoet een opkomende wooncultuur. Doorgaans worden fabrieken zorgvuldig gescheiden van woonwijken. In de Zaanstreek woonden de mensen altijd al behoorlijk tussen de verschillende industrieën in. Maar nu is het mooi om te zien, hoe veel van die grote industriële gebouwen, omgebouwd worden tot appartementen.

De fotografen, kennen elkaar van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag, waar Bert Verhoeff leraar was en David Galjaard zijn leerling. Ze maakten een boek over dit fotoproject. Floris Alkemade schreef een interessant essay getiteld Brak water en Tim Knol, de zanger maakte er een soundtrack bij.

Vooral ook omdat we net een gedeelte van dezelfde wandeling hadden afgelegd was de tentoonstelling heel leuk en herkenbaar voor ons. Het grote verschil was, dat de mannen in alle jaargetijden fotografeerden en wij dus alleen maar op een gure, grijze herfstdag.