Het was best wel een rit, naar ons fotografie-doel van vandaag. Maar het was de moeite waard. De weersomstandigheden waren daar zeker debet aan. De zon scheen, bijna geen wind en nog hier en daar wat sneeuw en ijs. De temperatuur was boven nul. Met een klein gezelschap fotomaten verzamelden we in restaurant Linielanding. Officieel is dit de toegangspoort tot de Nieuwe Hollandse Waterlinie. We hadden er een mooi uitzicht om te beginnen

met hazen die de kolder al in de kop hadden.

Over kleine weggetjes kwamen we bij ons doel van vandaag: Het Verdronken Bos. Het is maar een klein gebied. Begin van deze eeuw is dit bijzondere bos in gebruik genomen als waterbergingsgebied. Maar de bomen bleken niet bestand tegen de hoge waterstand en gingen dood. Vandaar de naam. In 2014 is een 300 meter lang vlonderpad aangelegd langs de dode, verdronken bomen die uit het water steken. Zo krijg je een indruk van hoe het land eruit gezien zou hebben als men het gebied onder water gezet zou hebben om de vijand in oorlogstijd tegen te houden. De hele Nieuwe Hollandse Waterlinie met al zijn forten is gebouwd met dat doel. Maar de Waterlinie is nooit gebruikt op die manier.

Het ijs en de sneeuw gaven het landschap helemaal een speciaal uiterlijk.

Het dooie hout in collage (klik aan)

Rietsigaren stonden er erg decoratief te wezen.

Aan de overkant van het vlonderpad speurden we nog even naar vogels. We zagen o.a. een groene specht, merels en puttertjes. De buizerd en de roodborst zijn de enigen die zich door mij op de foto lieten zetten. Er zat daar dan ook niet één roodborst, het leek er wel een invasie.

In de sloten was het water gedaald. Dat gaf weer een leuk effect voor de ijsvorming.

Met al die zon heb je ook een mooie spiegeling van de rietkragen.

Imposante bomen deden het goed tegen de blauwe lucht

Er trok ook even een sneeuwbuitje over, dat geen naam mocht hebben. Als je inzoomt op de foto zie je de vlokken echt.

Het was fascinerend te ervaren, hoeveel er te zien is op zo’n klein stukje land, als je de tijd neemt. Maar nu we toch in het Waterlinie-gebied waren, wilden we nog wel even een fort bekijken. Dat is voer voor een volgend blog.

Hier lees je een etappe van het Waterliniepad, die Sjaak en ik liepen in 2021. Wij waren dus al eens in het Verdronken Bos!