De laatste dag in Spanje brak aan. Onze koffers werden in de bus geladen en wij vertrokken uit ons vakantieadres in Arbanies, waar ik in een volgend log meer over zal vertellen. Het was niet zo, dat wij meteen aan de terugreis begonnen. Er moest namelijk eerst nog gewandeld worden. Elke minuut wordt op deze reis benut. We reden dus eerst naar Casbas de Huesca, waar we gisteren hadden moeten eindigen, maar dat hebben maar twee man van de groep gedaan. Het had ’s nachts bij ons geregend, dat betekende sneeuwval in de bergen. We stopten even om de witte toppen vast te leggen, waar we eergisteren nog gelopen hadden.

In Casbas waren de straten nog nat.

We lieten het dorp op de heuvel snel achter ons. De bewolking brak en het werd een mooie ochtendwandeling.

We spotten meteen allerlei vogels, zoals de grauwe gors, rode wouw en de kraanvogels, die dit keer nog niet op hele grote hoogte overvlogen.

De allerlaatste etappe ging door het dal van de drie rivieren. Maar eerst liepen we nog hoog. We passeerden de hermitage de San José, een 18e eeuws bouwwerk, gelegen op een zandstenen heuvel.

Hier vandaan hadden we een mooi uitzicht over het land.

De afdaling zette in en al gauw werd de natuur weer ruiger in de buurt van de Formiga-rivier.

Het eerste riviertje werd eenvoudig overgestoken.

Maar het pad ging natuurlijk weer omhoog. We werden ook deze laatste etappe niet gespaard. Ik kon het niet erg vinden, heerlijk.

Een rotswand in de zon was de perfecte woonplaats voor de rotszwaluwen

en ook voor de kolibrie -en de argusvlinder.

De Alcanadre-rivier, de langste en machtigste rivier in dit natuurgebied van Huesca, meandert er lustig op los. Wij willen en moeten ook deze rivier oversteken, maar de brug, die al uit de 17e eeuw stamt, is helaas al een tijdje geleden ingestort.

De stapstenen ernaast zijn ook niet meer compleet, zodat we daar ook niet met droge voeten overheen kunnen. Daarbij is er hier een stroomversnelling, wat betekent, dat er een hele sterke stroming staat. Net zoals de vorige twee keer komt dit obstakel wel weer erg onverwacht. De moeilijkheidsgraad lijkt hier nog wel groter dan bij de voorgaande oversteken. Onze gids gaat op verkenning uit.

En tja, dat wordt weer alles inpakken. Deze dag had ik geen afritsbroek aan. Oprollen van mijn broek was geen optie, dus er zat niks anders op, dan in mijn onderbroek naar de overkant. Ik was de enige met wandelstokken en die bleken bij de heftige stroming onmisbaar en gingen van hand tot hand. Er werden ook nog wat houten stokken verzameld, want niemand mocht zonder stokken. Ook gingen we in tweetallen om nog meer houvast te hebben op de keien en met die sterke stroming.

We stonden vol spanning aan de kant met de stokken in de hand, toen een medewandelaar bij de aanblik van ons allen, opeens begon te vertellen over de H. Christoffel, die het kindje Jezus naar de overkant ging dragen. Een welbekend verhaal voor de rechtgeaarde katholiek. Ik ondernam de oversteek en was aan de overkant bezig om mijn sokken en schoenen weer aan te trekken, toen ik opkeek en daar het verhaal van Christoffel bewaarheid zag worden. Zo’n mooi tafereel, waar ik wel een foto van moest maken. Ik heb toestemming om hem te plaatsen.

We klimmen de vallei uit

en dan zien we al snel ons einddoel, Bierge, boven op de berg liggen.

De weg ernaar toe gaat nog even langs amandelboomgaarden

en sneller dan verwacht lopen we het dorpje in.

Dit is echt het eindpunt van ons gewandel. Terugziend op een prachtige wandelvakantie stappen we het busje in. Dan zijn we nog even getuige van een, in onze ogen bijzonder natuurverschijnsel, een horizontale regenboog.

Door de besneeuwde Pyreneeën gaat het naar Pau in Frankrijk en de volgende dag met de trein naar huis.