We vervolgden onze weg richting Herveld. Langs de route liggen mooie boerderijen en landhuizen. Verschillende van die huizen werden in WOII in gebruik genomen ofwel door de Duitsers, dan wel door de Engelsen of Amerikanen.

Via een mooi bomenlaantje duikt het kerkje van het dorp op uit de mist.

Aan het eind van ons wandelpad staat een fraai gesnoeide boog.

In dit hele gebied zagen we soortgelijke kerkjes als hier in Herveld. Soms staan ze hoog op een terp. Dan noemen ze het vluchtkerk. In dit waterrijke gebied tussen de rivieren konden mensen en dieren in de kerk worden opgevangen bij overstromingen. Daar hielden ze droge voeten. In de winter van 1740-1741 ging het hier goed mis. De dijken van Rijn en Waal bezweken en het water overspoelde de Betuwe. het schijnt, dat er zich wonderlijke taferelen hebben afgespeeld in de toren van de kerk. Er zaten wel 30 dorpelingen en vier koeien tot vlak bij het uurwerk.

Achterom kijkend voorbij de kerk, zag je, dat ook hier nog alom boomkwekerijen aanwezig zijn.

Eerst moesten we onder de snelweg door

en daar liepen we weer een witte wereld in. Net of het hier harder vroor dan aan de andere kant. Maar wat was het mooi!

We bereikten landgoed Loenen over de Grote Allee. Deze Allee is nog decor geweest in de verfilming van het boek Oorlogswinter van Jan Terlouw. Op de plek van het huidige jachthuis stond in de Middeleeuwen een kasteel. Tijdens de Tweede Wereldoorog was hier het hoofdkwartier van de Britten gevestigd en Montgomery stuurde vanaf hier de strijd in de Betuwe aan, bekend onder de naam Market Garden.

We verlaten het landgoed en gaan via een vlonderpad recreatieplas Slijk-Ewijk in.

Het zal vast een mooi recreatiegebied zijn, maar door de mist blijft het voor ons grotendeels in nevelen gehuld.

Het begint al te schemeren, als we Valburg bereiken. De routebeschrijving geeft aan, dat we nog een rondje moeten maken, maar wij besluiten de wandeling in te korten tot 22 km.

Op het plein bij de kerk nemen we allemaal met een voldaan gevoel afscheid van elkaar. Mijn oog viel nog op een standbeeld van wat reus Knillis blijkt te zijn. Hij schudt zijn klomp leeg.

Op de plaquette lees ik, dat het zand uit de komp komt uit de rivier de Waal. Volgens de legende heeft Knillis die rivier uitgegraven, samen met zijn broers. Onderweg in Valburg wordt flink wat zand gemorst. Zo ontstaan drie heuvels, waarop de kerk, de molen en huis Mellard zijn gebouwd. In werkelijkheid zijn de verhogingen in het landschap door de wind geblazen rivierduinen.