Fotomaatje M en ik zochten een foto-uitje en dat werd de Zuidpier van IJmuiden. Hoe dichter we aan de kust kwamen, hoe grijzer het werd. Daarbij bleek er ook nog eens een ijzige wind te staan, kortom ingrediënten voor een gure dag. Over het strand liepen we richting de pier.

We doorkruisen eerst nog een duingebiedje met speciale plantjes.

Dan klimmen we de pier op en zien een vuurtoren, die de vaargeul markeert voor schepen die van de haven van IJmuiden het ruime sop kiezen, of vice verza.

De pier leidt drie kilometer de zee in, maar door de mist op zee zien we eerst weinig.

Aan de ene kant is de zee ruig en af en toe spatte het water hoog op over de pier waar we liepen.

Aan de andere kant doemt vaag een ander vuurtoren op, de Noordpier.

We spotten vogels in zee, zoals de grappige drieteenstrandlopers.

Daar zwom ook de zeldzame Zwarte Zee-eend,

de aalscholver en de fuut.

Tussen de rotsen zat de Paarse strandloper,

de steenloper

en er was ook een rustplek voor drieteenstrandlopertjes.

Ondertussen probeerde de zon door het wolkendek te breken, waardoor we al wandelend opeens het einde van de pier in beeld kregen.

Het is een geliefde plek voor vissers.

We bewonderden de samenstelling van het stevige bouwwerk, dat die pier toch is. Het is onvoorstelbaar dat natuurgeweld de enorme rotsblokken kan verplaatsen. De pier is een hele periode afgesloten geweest voor voetgangers wegens herstelwerkzaamheden.

Dan doemt ook Tata Steel op, dat in dit kustgebied altijd zorgt voor horizonvervuiling, waar het helaas niet bij blijft.

En ach, soms heeft die horizonvervuiling ook wel wat.

Het blijft een bijzondere plek, die pier.