Voor het eerst sinds weken ging ik weer eens een wandeling van tegen de 20 km ondernemen. Ik was best benieuwd of ik er nog genoeg conditie voor had. Ik loop wel elke dag, maar dat zijn kleine kippen-entjes van rond de 5 km. Nu had ik ingeschreven op een wandeling dichtbij huis, bekend terrein. Ik kon er op de fiets heen. K de organisator wachtte de deelnemers op bij MC Donalds in Purmerend.

Onder het viaduct van de rondweg om Purmerend heen, liepen we door wijk de Gors naar de Purmer-Zuid.

Daar pakten we onverharde paden over de dijk van de Purmerringvaart richting het zuidelijke deel van het Purmerbos. Al zigzaggend over bospaadjes kwamen we op de verharde weg richting mijn dorp te lopen. Omdat ik de weg daar goed ken en ik er heel vaak wandel was het grappig te ervaren hoe onze gids ons leidde.

Want natuurlijk liepen we niet rechtstreeks naar het dorp. Nee, eerst ging het de dijk weer op.

Onderweg genoten we van de natuur en de vergezichten.

Door het hoge gras baanden we ons een weg richting het dorp.

Over de brug, door het park en de insectentuin

zegen we eindelijk neer op het terras van onze plaatselijke bruine kroeg. 7 kilometer stond erop de teller, terwijl de afstand rechtstreeks over de weg maar 3 á 4 kilometer is.

Na de rustpauze liepen we verder het dorp door. De temperatuur was al aardig gestegen, maar het was goed te doen. Toerist in eigen dorp is wel een aparte ervaring.

Je kijkt weer met nieuwe ogen, zoals naar villa Van Den Doel ontworpen door Gerrit Rietveld.

Aan de andere kant van het dorp gingen we de brug over en weer de Purmer in, maar nu vanuit een andere kant.

Na de lunchpauze gingen we door het zuidelijke bos richting de Purmer noord. Een open vlakte tussen het zuidelijke en noordelijke deel van het Purmerbos leverde nog even mooie vergezichten op.

We waren blij dat we weer onder de beschutting van bomen meer in de schaduw konden lopen.

Nog een laatste bruggetje over en we zijn bij de stadsgrens van Purmerend.

We doorkruisten de woonwijk van de Purmer-zuid met halverwege een beeld van Nic Jonk in het water.

En zo bereikten we al snel weer het terrein van Mc Donalds waar mijn fiets wachtte.