Met de trein reisde ik naar het zuiden. De prijs van de reis hoefde mij niet te weer houden, dat was namelijk maar 1 euro 10, heen en terug. Toch duurt een enkele reis al twee en een half uur. Hoe is dat mogelijk? Het zat zo: Ik nam een vrij-reizen-dag op en daarbij een aanbieding van de NS Wintercity om voor 1 euro eerste klasse te reizen. Ook kocht ik een gratis beker koffie. Het papieren bekertje kostte me 10 cent. Ook overheen te komen. Hoe riant is dit? Een winst van 62 euro met mijn 40% korting kaart. Mijn treinabonnement heb ik er dubbel en dwars uit! Zonder abonnement zou de reis me heen en terug 104 euro gekost hebben. Leuk cadeautje toch van de NS?

Ik maakte met mijn zus een heerlijke winterwandeling. Ze hebben daar in haar woonplaats een kerststallenroute uitgezet. We liepen er een gedeelte van. Het begon bij haar zowat voor de deur. Aan die betreffende stal heeft mijn zus meegewerkt. Mensen hangen er hun kerstwensen in de boom.

We liepen de heuvel af, waar we even konden genieten van het uitzicht over het heuvelland. Het was koud maar prachtig helder weer.

De route bracht ons een grote variëteit aan kerstallen, van klein tot groot, bij mensen in hun (achter)tuin, tot in de kerk.

Zo kwamen we ook langs ons ouderlijk huis en allerlei bekende plekken uit mijn jeugd. Het doet me toch altijd wat om op terrein te komen, waar je zo lang niet bent geweest, maar wat toch zo vertrouwd aan doet. Het bos op de heuvel achter ons huis, waar ik heel wat uurtjes in gespeeld heb als kind.

Er verandert veel in zo’n dorp in dik 50 jaar tijd, maar er blijven ook dingen onveranderd.

De kerk is altijd nog een baken in het landschap en op het kerkhof vonden mijn ouders hun laatste rustplaats.

Tot mijn verrassing stond er voor de kerk een standbeeldje van de kapelaan, die in mijn jeugd daar kwam werken en die ons alle ruimte gaf om onze ambities in een jongerenkerk vorm te geven. Hij was ook een geziene gast in het carnavalsgebeuren. Heel bijzonder: hij heeft een standbeeld bij leven. Het staat op een draaiplateau. Het hele jaar is zijn blik gericht op de kerk, maar met carnaval draaien ze hem om naar het dorp. Als je op de Qr code klikt zie je een filmpje.

Het zogenaamde Vroomegetske is een klein paadje, dat er vroeger ook al was en altijd vrij onbegaanbaar vanwege het drassige gebied, dat je daar doorkruiste. Er zijn een aantal natuurlijke bronnen, die dat mede veroorzaken. Het pad heeft tegenwoordig een betere drainage. De naam zegt niks over de vroomheid van de mens, maar de eigenaren van de grond en het pad heetten Vroomen. En vervuiling is er helaas ook.

Langs de Geleenbeek namen we een wandelpad langs de visvijver, de plek waar ik ooit heb leren schaatsen.

Vandaaruit begon de klim de heuvel op naar het huis van mijn zus.

Een leuk rondje gelopen, met als afsluiting nog een paar vogeltjes.