De mist was opgetrokken en de zon scheen toen we vanochtend van huis vertrokken. Helaas reden we in Amsterdam alweer in de mist. En dat bleef zo tot na de middag. Na een heerlijk kopje koffie zochten we de rood-witte bordjes maar eens op. Kasteel Amerongen lag nog wat in de mist toen we erlangs kwamen. Net buiten Amerongen is de stenen voet van een galg gevonden. Er is slechts één keer een doodvonnis voltrokken, maar de plek kun je nog zien als je de trap beklimt. We laten de uiterwaarden van de Nederrijn even liggen en gaan de bossen in van de Utrechtse heuvelrug. De beklimming van de Elsterberg (62,5 meter hoog) brengt ons naar een heideveld dat op de top ligt met mooi uitzicht. Dan dalen we weer af naar de rivier. We komen uit bij een voor ons heel dierbare plek namelijk bij Eikelkamp in Elst. Er stond tot onze schrik alleen nog maar een bushalte met die naam, verder was er een kale plek in het bos, daar waar wij de gebouwen van de jeugdherberg verwachtten. Wat een confrontatie! Ik zal er binnenkort meer over schrijven.

Verder ging het door de bossen. De mist was intussen wel verdwenen, maar de zon lukte het toch niet om echt door te breken. Je ziet dat de natuur nu wel snel in herfsttooi raakt.

We genoten van de prachtige bossen, de gevarieerdheid van het landschap, zandafgraving, heidevelden. Voor we er erg in hebben zijn we bezig met de afdaling naar Rhenen. Het stadje ligt mooi tegen de heuvelrug aan, het heeft hier en daar steile straten, maar het ligt ook aan de rivier. De Cunerakerk is de blikvanger van Rhenen. Helaas zagen wij hem nu niet op zijn voordeligst. Wij mochten na 20 kilometer de trein nemen naar huis.