Mijn vrij-reizendag moest nog worden besteed vóór 15 april. Dus stapten we in de trein om Zwolle met ons bezoek te vereren. En wat is het toch een sfeervolle oude Hanzenstad. Als een stad een stadspoort heeft en nog restanten van een omwalling kan het bij mij al niet meer stuk. Ook uit latere periodes staan er mooie statige huizen. Er is vrij veel Jugendstil te zien in versieringen aan gebouwen. Kortom we kwamen niet uitgekeken, want behalve op straat hebben ze de nodige prachtige kerken, zoals de grote kerk. Die bezochten we even. Daar stond in een hoek van de kerk een kunstwerk. Ik raakte in gesprek met de kunstenares, Wilma Wilbrink. Zij legde mij uit, dat ze op allerlei verschillende locaties de flinterdunne stroken drapeert als stromend water en daarbij een stapeling van stroken maakt, net zo hoog als op die betreffende plek de zeespiegel zou zijn. Je ziet dus hoever je onder Nieuw Amsterdams Peil zit. De klei waarmee ze de stroken heeft gebakken, haalde ze uit de IJssel, waar gewerkt werd aan het veiliger maken van de rivieroevers. (Geef ruimte aan de rivier) In de bekende Peperbus was net een begrafenisdienst aan de gang, dus daar konden we niet in. Maar bij Waanders daarentegen was het genieten van de mooie manier waarop de kerk omgebouwd is tot boekwinkel. Mooie oude vondsten heeft men gewoon laten zitten. Na al dit moois wilden we nog naar museum de Fundatie, want daar kwamen we eigenlijk voor naar Zwolle. Morgen verder hierover.