Dit tweetal zat de poort goed te bewaken. Ze letten scherp op hoe wij alleen maar langs wandelden. Zo kan ik een levende variant aan mijn serie over poortwachters toevoegen. Bij het zien (en horen) van deze twee jongens (misschien wel meisjes)  schoot me de volgende versregel te binnen: Ik wou dat ik twee hondjes was. De rest van het gedicht gaat zo:

Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.

Spleen, Godfried Bomans Grappige bijkomstigheid is, dat dit gedicht van Michel van der Plas door hemzelf is toegeschreven aan Godfried Bomans. Michel heeft het  geschreven naar aanleiding van een Duits vers dat hij vertaalde. Godfried heeft het nooit gerectificeerd, dus blijft het officieel een gedicht van hem.