Met vriendin M. bezocht ik de Oude Kerk in Amsterdam. Tegenwoordig is deze oudste kerk van de stad ook museum. Meestal is de schoonheid van deze kerk ook nog goed te bezichtigen tijdens een tentoonstelling. Dit keer stond het erg vol en was er moeilijk omheen te kijken. Christian Boltanski had op de grafstenenvloer grote zwarte zerken geplaatst. Je kon er goed achter verdwijnen als je wilde. Het was een soort monument voor de verdwenen mens, wat elke begraafplaats eigenlijk is, maar nu versterkt door licht, ruis en geluid van fluisterstemmen, die je vragen stelde.Zo`n tentoonstelling heeft een vervreemdende werking op mij. Ik ga nog wel eens terug, want ik heb niet het gevoel, dat ik de bedoeling van de kunstenaar heb gezien. De meeste indruk maakte dan ook de grafsteen van Saskia, de vrouw van Rembrandt van Rijn. Wie heeft daar nou een roos opgelegd, zo mooi.Later op de dag kwamen we Saskia weer tegen, dit keer in de gedaante van de Romeinse godin Flora. Wat een toeval. Morgen meer hierover.