De zon was al bijna een uur op, toen wij van huis uit vertrokken. Een wandeling die wij al verschillende keren in coronatijd hebben gemaakt, maar steeds met kleine varianten. Goed en wel op pad, zeggen we al tegen elkaar, wat is het toch weer anders dan de vorige keer. Nu was het koud, het vroor nog, met oostenwind en het gras was goed wit van de vorst

De zon kan irritant in je gezicht schijnen zo ’s winters, maar het was vandaag nog een beetje heiig.

Kijk je met de zon mee, heb je een heel andere aanblik.

Sommige stukken wegdek waren glad en vooral bij bruggetjes is het dan oppassen. Deze mensen stapten af, heel wijs. Het herinnerde mij eraan, dat ik bij deze brug ooit goed onderuit gegaan ben.

Meestal komen we wandelend in de winter nooit in Broek in Waterland. Dit jaar is het al de zoveelste keer. Zo’n winters zonnetje heeft ook zijn bekoring.

En daar zaten we met een kopje koffie to go op een bankje in de zon voor de kerk. Daar kon geen terrasje tegenop. Maar we waren pas halverwege onze wandeling, dus er moesten nog wat stappen gezet. Ik verzamelde een serie Broeker huizen in de kleur blauw. Die kleur past wel bij deze winterse dag.

Bij sommige van die oude huizen zie je vaak een deur in het midden, waarvan de in/afstap opvallend hoog is. (collage linksboven) Dit is de dodendeur, waar in vroeger tijden de doden door naar buiten werden gedragen. De verhoging maakte het makkelijker om de kist op een kar geladen te krijgen. De deur die ik hier laat zien is nog voorzien van mooie ornamenten.

Weer liepen we langs de woonboten. De mensen wonen aan de overkant van het water en zijn genoodzaakt om met een trekpontje over te steken vanaf de weg. Vrijwel elke boot heeft zijn eigen pontje. Hier komt de zondagmiddag visite net aan.

Dit keer namen wij het pont richting Landsmeer, zodat we aan de ander kant van het Noord-Hollandskanaal terug konden lopen. Iets rustiger dan langs de provinciale weg. Het geeft weer een andere kijk op de dorpen aan het kanaal.

De omgeving is landelijker dus spotten we nog een valk en een grote roofvogel. De laatste helaas iets te ver weg. Het was tenslotte het weekend van de jaarlijkse vogeltelling.

Waarschijnlijk is het een buizerd, maar hij was wel erg groot.

Ook flaneerde er nog een moeflonschaap. Volgens zijn baas is ie niks waard, maar is het een leuke hobby om hem een mooi leven te bezorgen.

Als lunchplek vonden we een bank, uit de wind in de zon op het terrein van het Noordhollands landschap. Het natuureducatiecentrum en de vogelkijkhut zijn helaas gesloten,

maar het is er prachtig om even te wandelen.

Het Ilperveld lag er weer mooi bij in al zijn weidsheid.

Als je in ons Waterland een keer bent overgestoken met een pontveer, zit het er dik in, dat je nog een keer moet overvaren. Zo stonden we vanaf dit punt op de foto hemelsbreed zo’n 30 meter van ons huis. Maar ja, al dat water hè.