Op Hemelvaartsdag vertrokken we al vrij vroeg naar de Waddenkust op voormalig eiland Wieringen. Het beloofde mooi weer te worden en onze ervaring leerde ons, dat je op deze plek én aan zee kunt zijn én op een rustige plek bent, ook als veel mensen er hun vrije dag op uit trekken. We parkeerden de auto aan de rand van Oosterland. Het was helaas vloed, dan zie je niet veel vogels. Bij natuurgebied Vatrop zaten wat meeuwen, sterns, bergeenden en een paar kluten. Ze zaten best ver weg op een eilandje en het lukte me alleen maar om deze vliegende kluut acceptabel vast te leggen.

We weken dit keer af van de door ons vaak gelopen route. We zagen namelijk in het wandelboekje van Het Nederlands Kustpad, een Lange-Afstands-Wandelpad, dat we in de toekomst misschien wel gaan lopen, dat daar ook een paar rondwandelingen in opgenomen zijn. Daar maakten we er vandaag één van. Daarom lieten we de kustlijn los en wandelden binnendoor naar Hippolytushoef. Ondertussen genietend van het landschap in voorjaarstooi.

en dat deden meer mensen, zei het niet allemaal wandelend.

Hyppolytushoef kwam in zicht.

Voorbij het dorp staken we via een strook bos door naar het Amstelkanaal, dat de begrenzing is van het voormalig eiland met de Wieringermeerpolder. Het is er ruim en weids en heerlijk rustig.

We liepen kilometerslang over of onderaan de dijk, die kronkelt door het land. Het is immers de grens van het eiland en daar is niets recht aan.

Onderweg hebben we allerlei vogels gezien. Ik heb ze in collage gezet. Niet elke foto is scherp, daar wordt door mij nog druk op geoefend, om dat voor elkaar te krijgen. Met deze exemplaren is onze vogelkennis toch weer wat vergroot, want de foto’s zijn wel zodanig, dat de soort herkenbaar in beeld is en we de vogel op naam kunnen brengen. We zagen een blauwborst, gele kwikstaart, rietgors, rietzanger, kieviten en rotganzen.

Ook hier kregen we zicht op bloembollenvelden.

Het Wierdijkje, al eeuwenoud, was nu totaal begroeid, maar daaronder probeert men historische vormen van dijkenbouw van dit oude land te bewaren. Zo gebruikte men voor de versteviging van de dijken oorspronkelijk wier. Dat werd later nóg meer verstevigd met met palen en met stenen.

Terug in Oosterland was het intussen eb geworden. Op het wad was het nog steeds tegenvallend stil met vogels. Op de dijk daarentegen was het drukker dan ooit.

Na deze prachtige gevarieerde wandeling weten wij in ieder geval, dat het Kustpad naar meer smaakt.