Stap in het ongewisse

Vandaag sta ik stil bij de mooiste dag van mijn leven. Dat is niet mijn trouwdag, maar het is vandaag precies 50 jaar geleden, dat ik op fietsvakantie met een schoolvriendin langs jeugdherbergen, gevraagd werd door een jongen of ik wilde tafeltennissen. Ik weigerde, want dat had ik nog nooit gedaan. Toch is het deze jongeman, waar ik nu 50 jaar later, nog elke dag gelukkig mee ben.

Dit is onze eerste foto samen, dus ook 50 jaar oud, ergens in een Amsterdams café, enkele maanden na onze eerste kennismaking, gemaakt door een fotograaf, die cafe’s afging, met een bak rozen. Je kreeg er een roos van hem bij, als je de foto kocht, die hij gemaakt had.

Heel vaak hebben we al herinneringen opgehaald aan die dag en de dagen erna. Vijf jaar geleden schreef ik er hier al uitgebreid over. Nog steeds zijn we verbaasd, dat de dingen gelopen zijn, zoals het is gegaan. We voelen ons enorme geluksvogels. Wat is het toch, dat maakt, dat we het niet lieten bij een vakantieliefde, maar contact bleven houden? Wat was die drang om een wildvreemde jongen aan de andere kant van het land te willen blijven zien? Ik had er enorme ruzies met mijn ouders over en toch moest ik steeds weer naar hem toe. Ik ging zelfs solliciteren in Noord-Holland, omdat ik dacht, dat het de enige kans was, om samen iets op te bouwen.

Het heeft allemaal heel goed uitgepakt, maar toen, 50 jaar geleden was het echt een stap in het ongewisse. Wat wisten we nou van elkaar. Ik studeerde nog, Ik was nog zelden buiten de provinciegrenzen van Limburg geweest, laat staan in Noord-Holland. In die tijd en voor mij was het vergelijkbaar met naar een ander land gaan. We lieten ons leiden, puur door ons gevoel en dat was goed!

23 gedachtes over “Stap in het ongewisse”

  12. Prachtig! Ik heb vanmiddag ook lopen denken aan onze eerste ontmoetingen, hoe het toen ging, omdat ik op de plek liep waar dat gebeurde 58 jaar geleden.
    Gefeliciteerd!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden
  14. Pingback: Brummen – Zutphen – Sjannesblog

  18. En toen werd het zusje ingeschakeld om mee te gaan naar Amsterdam.
    Raar vond ik dat wel, want ik werd nooit gevraagd door mijn zus.
    Bij Utrecht werd mij gezegd dat een jongen op haar stond te wachten.

    Like

    Beantwoorden
  20. Pingback: Overdenking – Sjannesblog
  21. Pingback: Laatste bestemming – Sjannesblog

Plaats een reactie