Dorpsicoon

Jaarlijks wordt er in ons dorp een nieuwjaarsrede gehouden door Thomasvaer en Pieternel. Naar voorbeeld van de jarenlange Gijsbreght-traditie in de Amsterdamse Stadsschouwburg waar het uitspreken van een nieuwjaarswens door Thomasvaer en Pieternel een onderdeel in was. Nadat Vondels Gijsbreght van Aemstel op nieuwjaarsdag was gespeeld, werd het korte, kluchtige stuk De bruiloft van Kloris en Roosje opgevoerd. Hierin bespreekt het echtpaar Thomasvaer en Pieternel het jaar, dat achter hen ligt. Deze tekst werd meestal voor de gelegenheid geschreven om de lotgevallen van dat jaar nog eens in herinnering te brengen. Het was daarmee een voorloper van de huidige oudejaarsconference.

Onze Thomasvaer en Pieternel nemen dan ook in hun redevoering allerlei dorpsgebeurtenissen van het afgelopen jaar op de korrel, maar dan op rijm. Dit keer waren ze digitaal te zien, niet live. Een apart plekje krijgen daarbij dan alle mensen waar wij in 2021 afscheid van hebben moeten nemen. Nog steeds onwerkelijk, maar helaas noemden ze daar, als laatste van de rij, mijn Sjaak. Hij wordt gezien als een dorpsicoon.

Dat bleek ook toen in de eerste week na zijn overlijden een heel stuk over hem in de krant (Noord-Hollands dagblad) werd geplaatst. Wij waren aangenaam verrast. Sjaak’s voetballeven lag al zover achter ons, maar die periode, waarin de plaatselijke voetbalclub van ons piepkleine dorpje zo’n keer of 6 achter elkaar kampioen werd en opstoomde naar de hoofdklasse van het amateurvoetbal, is nog niet vergeten. Ja, Sjaak was als keeper van dat succeselftal wereldberoemd in Ilpendam en omstreken. Hij zei altijd met een knipoog: Ik weet wat het is om beroemd te zijn. Maar hij had totaal niet de behoefte om die beroemdheid uit te diepen door bijvoorbeeld naar het betaald voetbal over te stappen, wat er wel ingezeten had. Hij stopte, zonder spijt.

Hij was dankbaar om het meegemaakt te hebben, maar het was klaar. Hij vond beroemd zijn maar niks. Hij was het liefst thuis met ons, maar hij was ook graag alleen met zijn gitaar, zijn boeken en zijn gedachtes. Hij maakte dan ook al heel lang zowat geen deel meer uit van het dorpsleven. Hij was gelukkig op deze manier. En dan toch nog niet vergeten in het dorp! Wel mooi!

22 gedachtes over “Dorpsicoon”

  13. Misschien ook wel met een traan, Jeanne maar het moet vast ook een heel warm gevoel geven dat hij zo wordt herinnerd in jullie dorp! Mooi, trots en emotioneel; gek hè dat zulke emoties zo dicht bij elkaar kunnen liggen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s