en is er alweer een maand voorbij. Het zijn er al vier, na Sjaak’s overlijden. Nee, de tijd is niet meer hetzelfde als daarvoor. Eigenlijk voelt het als gisteren, dat ik hem verloor.
Hoe ik de tijd ben doorgekomen weet ik niet echt. Elke dag is er één, soms eindeloze dagen, lege avonden en nachten.
Het is me wel opgevallen, dat ik, bezig met mijn fototoestel in de hand, mezelf even kan verliezen. Even zakt het verdriet dan naar de achtergrond. Even krijg ik dan lucht. Maar ik ben er nog lang niet, want Sjaak is vooral overal niet.
Ik ben niet boos, dat het zo is gegaan als het ging. Ik troost me met de gedachte, dat ik dankbaar ben voor de 50 jaar liefde, die wij gehad hebben. Dit verdriet is de afrekening, de tol voor die liefde.
Ik las in Logboek van een onbarmhartig jaar van Connie Palmen, teksten van gelijke strekking en ik dacht, dat zijn de woorden, die ik nodig heb om dit verdriet te benoemen.
Ik ben onrustig en chaotisch in mijn hoofd. Lezen lukte me niet meer. Mijn dochter bracht ‘Logboek van een onbarmhartig jaar’ van Connie Palmen voor me mee. Het gaat over Connie’s eerste jaar na het overlijden van haar man Hans van Mierlo. Dat boek had ik ooit gelezen. Ik wist nog wel, dat ik het toen een mooi boek vond, meer niet. Ik sloeg het open en las! Elke zin was raak. Ik begreep alles precies. Haar pijn was mijn pijn. Zij geeft mijn verdriet woorden. Ik vind het zo knap geschreven! Ik las in dat boek, dat Connie ook niet kon lezen, alleen maar boeken over rouw. Toch een overeenkomst van rouwenden? Ik weet alleen, dat ik niks van het boek had begrepen, toen ik het de eerste keer las.
Sjannesblog 
Lieve Jeanne, vier maanden! Al zo lang weer… Het leven gaat door, en ik snap wat je beschrijft, denk ik. Ik kan alleen maar van op afstand zien dat je doorgaat met je leven. Dat is goed!! En je weet, een belletje of een appje en we spreken af! Warme knuffel!
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Sjhanne,
nog maar pas vier maanden…
Ik wou, dat ik destijds in 1997 het boek had gehad…
Misschien kan ik het alsnog lezen…
Liefs, Marlou
LikeLike
Wat mooi om verdriet rouw en verlies zo in woorden te kunnen uiten
Net als muziek en natuur (buiten zijn) je troost kunnen bieden
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Jeanne,
Het is eigenlijk met alles zo. Je weet het pas als je er zelf doorheen gaat. Fijn dat dit boek je daarin kan helpen. Praat je ook met lotgenoten? De rauwheid van de rouw zal nog wel even aanhouden, totdat je alle dagen van het eerste jaar zonder Sjaak hebt ervaren. Daarna komen er hopelijk momenten, dat je er even niet meer aan denkt. Maar hoe dan ook, blijft Sjaak voor eeuwig met je verbonden. Sterkte lieverd en tot woensdag!😘
LikeGeliked door 1 persoon
Een verlies verwerken vergt tijd, véél tijd… gelukkig zijn er toch momenten dat je het even aan de kant weet te schuiven als je de natuur in trekt. Sterkte hoor…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb het boek ook gelezen en was onder de indruk. Vier maanden. Dat is zo kort, wat is dat nou? Voor mij zijn ze voorbij gevlogen, hoe anders moet dat voor jou zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Tijd is natuurlijk relatief, je kunt niet zeggen na vier maanden alleen kun je de draad weer oppakken. En het missen blijft bestaan, ook nog na acht jaar zoals in mijn geval. Ik denk nog vaak, wat jammer dat hij dit niet meer mee kan maken. Van de kleinkinderen heeft hij alleen de oudste gekend de twee andere waren nog niet geboren. Maar ja het is zoals het is en daar kan ik niets aan veranderen.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is ook niet niks na zoveel jaar samen, lief en leed gedeeld, en nu moet je alles alleen. Mij lijkt het verschrikkelijk. Ik wens je dan ook heel veel sterkte toe in de verwerking van het verdriet.
LikeGeliked door 1 persoon
Zoveel willen zeggen. Niks kunnen zeggen, ondanks verdriet en rouw om verlies herkennen zij het dan anders. 4 maanden; wat is dat nou op 50 jaar, op een mensenleven?
Je moet door, je gaat door, op jouw manier, de enige manier die er voor jou is mét Sjaak overal bij je want ook de dood stopt liefde niet. Hopelijk is die liefde ook een troost die schraagt.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat is vier maanden als je vijftig jaar bij elkaar bent geweest. Hoe lang dit rauwe verdriet nog zal duren kan ik je niet zeggen maar je weet zelf nu al dat het niet snel over zal zijn. Je worstelt je door de dagen heen en dan is het fijn dat je door het fotograferen even niet met je verdriet bezig bent. Sterkte en liefs.
LikeLike
Gelukkig zijn er ook kleine lichtpuntjes tussen al dat rauwe verdriet, zoals ook dit boek blijkt te zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi dat de woorden van een ander precies weergeven wat jij voelt. Het allesoverheersende gemis wordt alleen begrepen door wie die ook heeft meegemaakt. Ik vind het knap hie jij erover schrijft.
LikeGeliked door 1 persoon
Het gemis is immens, dat kan ik me voorstellen. Om het aan den lijve te moeten meemaken en ondervinden… dat is hard. Rauw is de rouw. En niet zomaar ‘over.’ Het heeft lange tijd nodig. Dat zag ik bij mijn moeder. Ze heeft toch zoveel verdriet gehad. Niet dat ze het altijd toonde, ze hield zich sterk voor de buitenwereld. Ik leef toch zo met je mee, omdat ik zag wat het deed met mijn moeder.
LikeGeliked door 1 persoon
Sjaak zal er altijd zijn, overal en de ene dag zal je er meer mee bezig zijn dan de andere, vier maanden is niks. Ik weet niet wat ik zou doen, maar ik denk dat ik meer rust zou zoeken en niet altijd maar doorgaan en maar doorgaan om niet te hoeven denken. Het heeft tijd nodig en die moet je nemen. Tsja ik zeg ook maar wat hè….
LikeGeliked door 1 persoon
Moeilijk om de juiste woorden te vinden, daarbij zijn hierboven al veel troostrijke woorden gezegd. Ik dacht ook wat zijn vier maanden op vijftig jaar samen.
Je moet er op jouw manier doorheen, niemand kan het je voordoen. Veel sterkte.
LikeGeliked door 1 persoon
Het gemis en verdriet is niet zomaar weg, zou ook niet goed zijn als je zoveel jaar samen lief en leed hebt gedeeld. Hans
LikeGeliked door 1 persoon
Vijftig jaar… en vier maanden. Wat mooi dat je woorden vind in dat boek.
LikeLike
Lieve Jeanne, het is ook zó onherroepelijk.
Er zijn al zoveel lieve en mooie woorden hier geschreven.
Ik sla in gedachten een arm om je heen.
LikeGeliked door 1 persoon
En helaas kan ik ook al niet zeggen dat het makkelijker wordt. Na een lang huwelijk wordt er een twee-eenheid gescheiden, het voelt ook na een 1 jaar en 9 maanden nog steeds als “gisteren”.
Hij is er niet meer, maar hij is er ook heel erg wél in die twee-eenheid van binnen.
Het beste gevoel is nog dat je hij dit hoeft mee te maken want na een lang huwelijk blijft er nou eenmaal meestal één achter. Maar natuurlijk overleef je, en maak je er het beste van omdat de mensen om je heen zo hun best doen om iets van het gemis in te vullen.
Dus nee, het is niet gek dat je het nog moeilijk hebt, alleen maar logisch. Maar volgens mij doe het heel goed en natuurlijk met vallen en opstaan.
LikeGeliked door 1 persoon