Reykjavik heeft meerdere gezichten. Dat is waarom mijn zoon en ik eerst geen grip op de stad kregen. Het leek een kleurrijk dorp. Dat bleek het oude gedeelte te zijn, waar veel huizen, nog net als op het platteland van IJsland gebouwd zijn met golfplaten.

Ze bouwen trouwens nog steeds zo. Hier zagen we een huis in aanbouw. Over het houten karkas gaan de golfplaten. Die krijgen vervolgens van die vrolijke kleuren.

De fleurigheid ten top was wel deze straat, die leidde naar de blikvanger van de stad: de 74,5 meter hoge Hallgrimskerk, genoemd naar de beroemdste dichter van IJsland Hallgrimur Petursun (1614-1674). Deze kleuren getuigen van een stad die open minded is.

De kerk torent hoog boven de stad uit, staat ook nog eens op een hoog punt. We gingen niet naar binnen, maar buitenom was er al genoeg te zien.

Op het plein voor de kerk staat het standbeeld van Leifr Eiricson, zoon van IJsland, ontdekker van Finland, de vermoedelijke eerste kolonist van Noord-Amerika. Het standbeeld werd in 1930 door de Verenigde Staten geschonken om het 1000-jarig bestaan van het Alþing te herdenken.

De stad ligt aan zee, de Atlantische Oceaan. Daar stond een wereldberoemd gebouw, waar ooit de belangwekkende ontmoeting tussen de presidenten van Amerika en Rusland heeft plaatsgevonden, Reagan en Gorbatsjov. Het bezoek staat te boek als het begin van het einde van de Koude Oorlog.

De stad heeft ook moderne wijken. Langs de kustlijn verschijnt de hoogbouw. Meer en hoger nog dan op deze foto te zien is, maar ik blijk er geen foto’s van te hebben gemaakt.

De blikvanger is het prachtige concertgebouw. Dat hadden we dolgraag ook van binnen bekeken, maar helaas was het gesloten.

Uiteindelijk was ik helemaal gecharmeerd van het totaalplaatje, dat ik gezien heb van de stad. Als je dan terechtkomt in zo’n nostalgisch jaren 80 café vol jongelui op banken, kletsend, schaakspelend in een hoekje, dan hoef ik voorlopig nog niet weg.