Even buiten Den Hoorn vind je nog het authentieke Texels landschap met wallen als omheining voor de schapenweitjes

rozebottelstruiken

en natuurlijk de typisch Texelse schapenboet.

Het landschap wordt bedreigd en als we niet opletten wordt het opgeslurpt door projectontwikkelaars met snode bouwplannen. Dan verdwijnen de schapenboeten ook. Maar het landje van Klemat is sinds 1982 in handen van Ruud Bakker. Hij en kunstenares Hendrikje (Ericka Voortman) zijn een samenwerkingsverband aangegaan om de boel hier te bewaren. Ruud is van het onderhoud van land en de boeten. Hij heeft in 2021 een stichting in het leven geroepen uit zorg voor de volgende generatie: Stichting boetje van Klemat. Hendrikje organiseert jaarlijks een exposities in of rond de schapenboeten. Je verwacht zoiets niet en daardoor was de verrassing dan ook compleet bij ons bezoek aan een heel klein boetje.

Het was binnen gevuld met een opstelling vol barbiepoppen. Je weet eerst niet wat je ziet, in dit geval veel wol.

Maar je ziet àl meer. Teksten, waardoor het duidelijk wordt, dat er een diepere betekenis achter de poppen zit. Elke pop was aangekleed met een wollige creatie, maar steeds met een andere brei -of haaksteek of úberhaupt een andere bewerking, maar ze waren allemaal gehuld in wol. Het project blijkt Groos te heten en is een ode aan ’t buitenbeentje, maar ook aan de sterke vrouw.

Ik vond deze tekst: Groos is een wonderlijke etalage, van haast uitgestorven archetypen. Een hommage aan Donderstralen Muurbloempjes en Dwarsliggers. Opdat wij niet vervlakken tot een simpele streepjescode of meetbaar algoritme.

Helaas was het weer er niet naar om het landje nog te ontdekken en de stilte en de natuur te beleven. Dat moet dan maar een volgende keer, want ik vond het heel inspirerend en heb eigenlijk in dat kleine boetje nog lang niet alles goed gezien. En nu moesten we nog naar de grote echte boet, het Boetje van Klemat.