Het is een prettig geschreven boek. Het leest heel gemakkelijk weg. Wat je ogenschijnlijk leest is een reisbeschrijving van een dochter en een moeder naar Tokio. Ze lopen ’s avonds langs de grachten, schuilen voor de tyfoonregens, delen maaltijden in kleine restaurants en bezoeken galeries volgens een door de dochter opgesteld programma. Al die tijd praten ze: over het weer, over horoscopen, over kleding en voorwerpen, over familie, migratie en herinneringen. Maar wat blijft onuitgesproken? En wat is het werkelijke doel van deze reis? En het antwoord op deze vragen bleek in de leesgroep niet eenduidig te beantwoorden. Iedereen haalde weer iets anders uit dit bijzondere boek.

Verder over dit boek van internet geplukt:

Jessica Au heeft een bijna dichterlijke stijl van schrijven. Koud genoeg voor sneeuw is geheel vanuit de optiek van de dochter in de ‘ik-vorm’ geschreven. Het is een soort reisdagboek waarin de dochter precies vertelt wat er tijdens de reis gebeurt . De gevoelens en emoties van de dochter worden niet door een verteller benoemd of uitgelegd. Dat moet je als lezer uit het verslag van de dochter halen. Maar uit datgene wat de dochter vertelt, voel je de verwantschap en de hang naar een nauwere band met haar moeder naar voren komen. Uiteindelijk komt ze met weemoed tot de conclusie dat je misschien een persoon ook niet kunt veranderen en dat je elkaar soms simpelweg moet accepteren, respecteren en liefhebben. 

Koud genoeg voor sneeuw is een ontroerende elegie over liefde en verwantschap, waarbij de vraag rijst in hoeverre we de innerlijke wereld van een ander werkelijk kunnen kennen.