Weer een prachtige film gezien. Hij gaat over een terminaal zieke vrouw. Haar innerlijke strijd met het gegeven dat er aan haar ziekte niks meer te doen is. Haar positie bevechtend op haar omgeving en haar man, die zich vastklampen aan een laatste strohalm, een mogelijke operatie, waarvan totaal niet vaststaat dat die haar leven gaat rekken.

De vrouw trekt haar eigen plan en reist af naar Noorwegen. Alleen in de prachtige natuur daar is ze zich voor het eerst van haar leven bewust van zichzelf, haar lichaam, haar grenzen. Ze neemt bewust afscheid van alles, wat het leven zo mooi maakte. Lange wandelingen maken, een mooie vrijpartij met haar man, alles voor de laatste keer.

Het is beslist geen tranentrekker, deze film. Ik bedoel, dat het niet sentimenteel is opgezet. Dat is nu juist ook de aanklacht van de zieke vrouw tegen haar omgeving. Die duwen je in het keurslijf van ziek zijn en dat wil ze niet. In Noorwegen merkte ze, dat hoewel ze ziek was, ze toch ook gelukkig kon zijn en kon genieten van alles om haar heen.

Dan is er nog het thema egoïstisch. Wanneer ben je dat? Als je als man wilt, dat je vrouw zo lang mogelijk leeft, of juist als je weggaat en je eigen traject aflegt? Stof tot nadenken.