De film is gemaakt over het gelijknamige boek van Paolo Cognetti. Ik vond het een mooi boek, maar het is al een paar jaar geleden, dat ik het las. Daardoor ben ik de details wel vergeten. Dat leek mij wel gunstig, als je gaat kijken naar een verfilming, waarbij je toch algauw de neiging hebt tot vergelijken. Wat ik van dit boek onthield was de sfeer, het bergleven, het Italiaanse.

Ik keek en genoot. Wat zijn de Apennijnen mooi! De twee hoofdrolspelers zijn precies, zoals ik me hen had voorgesteld. Eerst zie je hoe de twee jongens elkaar als kind leren kennen. De een is geboren in de bergen en zal daar altijd blijven, de ander komt uit de stad en brengt jaarlijks zijn vakantie door in het kleine bergdorpje, waar maar één ander kind woont, Bruno. Er ontstaat een vriendschap voor het leven. Je word meegezogen in de prachtigste berglandschappen, die vader en zoon maken. Later zie je ook het zware leven in die omgeving als het winter is. Alle beelden hadden tot doel de binnenwerelden van de hoofdpersoon Pietro te verduidelijken. Hij had veel vragen, die via een voice-over vrij letterlijk afkomstig waren uit het werk van Cognetti. Zoals Pietro bijvoorbeeld zegt over zijn tijdelijke breuk met Bruno:’Iets dreef me weg, maar wat dan? Ook vraagt Pietro zich af of iemand Bruno zo goed kende als hij. Als er dan één van de twee wegvalt, dan kun je veel niet meer delen. Tja. En zo waren er heel wat beelden die mij raakten. Heel mooi.