Omdat ik had begrepen, dat het wisselvallige weer voorlopig nog aanhoudt en de maandag de beste dag van de week zou zijn, stapte ik op de fiets. De zon scheen, de lucht was blauw……….maar niet voor lang. Ik stond op het pont om het Noord-Hollandse Kanaal over te steken op weg naar het Ilperveld en Twiske. Ik keek nog eens naar de lucht en dacht: ‘Dit is een foute keuze. Ik kan ook weer terug met het pont’.

Maar ik had zo’n zin in de natuur, dus ik nam de gok. Het was een prachtige aanblik, terwijl ikzelf nog in de zon stond, maar het zag er niet heel veelbelovend uit.

Maar waar de pot met goud ligt weet ik nu ook.

Maar vervolgens begon het keihard te hagelen. Het fietspad waar ik me op bevond is totaal in de open vlakte. Gewoon doorfietsen maar. Er was daar een bruggetje, als enige verhoging in het vlakke landschap. Ik kroop eronder, niemand die het zag. En het scheelde toch. Het werd nu toch geen totaal doorweekte jas.

Zo snel als de bui er was, zo snel was hij ook alweer voorbij. Ik genoot alweer van de mooie luchten.

Ik hoorde de grutto, maar zag hem helaas niet, dus fietste ik verder naar ’t Twiske. Ook omdat ik in een wat meer beschutte omgeving wilde zijn voor als de volgende Maartse bui eraan kwam, want het was duidelijk, dat het een dag was met zo’n soort weer. Vooralsnog klaarde het alleen maar op en kon mijn jas opdrogen in de zon.

Ik fotografeerde wat vogels, zoals deze zon-aanbiddende Egyptische nijlgans en een grauwe gans tegen de achtergrond van de zwaluwwand. Na-apers zijn het!

kuifeenden

en een futenpaartje, dat ik bespioneerde. Helaas zette hun balsgedrag niet door.

Het blijven fraaie vogels, maar je moet zo stil zijn. Ik vermoed, dat ze me toch in de gaten hadden, terwijl ik toch verscholen achter bosjes stond.

Ik fietste een heel eind om de Stooterplas

en trof in een bosgedeelte wat vogels zoals de zanglijster

en het roodborstje, dat zich altijd wel laat fotograferen.

Ook een fazant op mijn pad.

De runderstapel was uitgebreid. Twee jonge kalfjes mogen ook mee om het natuurgebied te begrazen. De vader heeft zeker connecties met de Lakenvelder. Ik kan anders de witte band niet verklaren bij de jongen.

Het ging een paar uur goed met het weer, maar opeens werd ik toch onrustig van de donkere kleur aan de lucht. Zo langzamerhand werd het tijd om naar huis te gaan. Ik had geen zin in weer een nat pak, dus fietste ik zonder veel om me heen te kijken door het Ilperveld. De grutto hoorde ik weer, de scholekster en de kievit zag ik vliegen, maar ik gunde me geen tijd ervoor. Ik bereikte het Noord-Hollands kanaal en moest wachten bij het pont om naar de overkant te mogen. Een flinke donkere lucht kwam steeds dichterbij.

Ik kwam aan in de steeg bij mijn huis en de hagel barstte los. Gelukkig net op tijd thuis!