Met mijn dorpsvriendinnen C en I gingen we met het OV naar Laren. Na een voorspoedige reis met bus, trein en bus stapten we uit op de Brink. Als je de auto’s weg denkt kun je je nog wel voorstellen hoe vredig dat centrum van het dorp er vroeger heeft uitgezien.

Ons doel was natuurlijk het Singermuseum met de tentoonstelling van Kees van Dongen. Er werd gewerkt met tijdsloten en dat is maar goed ook, want het was nog steeds best druk. Toch heb ik genoten van het hele oeuvre van de man. Hij werd geboren in 1877 in Delfshaven en stierf in 1968 in Monaco. Ik was verrast door het werk uit zijn beginperiode. Logisch natuurlijk, dat er een ontwikkeling in iemand zijn werk zit en dat kwam in deze tentoonstelling erg goed tot zijn recht. Hij studeerde aan de Academie voor Beeldende Kunst en startte zijn carrière als tekenaar, vooral van affiches. (die ik niet op de foto heb)

In 1897 ging hij naar Parijs. Daar wordt hij gestimuleerd om te gaan schilderen. Hij sluit zich aan bij moderne schilders, zoals Picasso, Bracke en Matisse. Het expressionisme in de schilderkunst inspireert van Dongen, maar hij liet er zich op voorstaan, dat hij zijn eigen keuzes maakte onafhankelijk van wie of wat. Dus gebruikt hij in het begin nog Nederlandse onderwerpen zoals dit prachtige portret laat zien

en een gezicht op Delfshaven.

Veel landschappen van de Normandische kust en stadsgezichten van Parijs komen uit die beginperiode voort.

Het pointillisme probeert hij uit

Ik ontdekte een paar keer een afbeelding van moeder met kind

Zijn stijl wordt ook fauvisme genoemd. Daarbij vond men zijn vrouwfiguren niet altijd even mooi. Ze werden wel eens als volgt getypeerd: De vrouwen die hij schildert zijn merendeels verschrikkelijke wezens, en zijn toch door een melancholische schoonheid bezield, dat ingewijden er urenlang naar staren. Aan de levensloop van de man is wel te zien, dat het een vrouwenaanbidder was. Ik geloof niet dat ik een mans-figuur ben tegen gekomen op zijn schilderijen. Hij trouwde drie keer. Soms ook om er beter van te worden en in hogere kringen binnen te kunnen komen. Hij timmerde zogezegd op alle fronten aan de weg.

Mijn favorieten nog even bij elkaar. Hierbij staat ook de dame met de blauwe hoed. Dat is het werk, dat door mevrouw Singer, mede-oprichtster van dit museum, ooit is aangekocht. Je kunt dus zeggen, dat deze tentoonstelling is opgebouwd rondom dit schilderij. Al het werk is bij elkaar gebracht van over de hele wereld. Een unieke tentoonstelling.

Voldaan na het zien van zoveel moois strijken we neer in de tuinkas en genieten na met een kopje thee.

Voor de tuin alleen al, ontworpen door Piet Oudolf moeten we terug, als er meer in bloei staat.

Wandelend liepen we daarna naar de bushalte. We stonden even stil bij de 500 jaar oude St. Johanneskerk, één van de weinige pareltjes, die nog herinneren aan het oude Laren.