Alleen en toch gelukkig

Voor mij was het na mijn museumbezoek nog steeds geen tijd om het eiland Texel te verlaten. Ik ben er al vaak geweest en heb er mooie herinneringen liggen. Het weer was prima en ik was naar mijn gevoel nog niet genoeg in de natuur geweest. Dus besloot ik geen gebruik meer te maken van de Texelhopper om me naar de boot te brengen, maar de benenwagen te nemen. Het was zo’n 6,5 km naar ’t Horntje, goed voor anderhalf uur wandelen. Daar had ik zin in. De route was vrij rechtdoor, gewoon het fietspad volgen, dus daar kon ik toch moeilijk de weg kwijt raken, wat altijd mijn angst is vanwege mijn bar slechte oriëntatie vermogen. Vlakbij het museum beklom ik de trap naar de dijk. Een speciale bewerking van de trap liet al zien, wat ik boven kon verwachten,

namelijk het zicht op de haven van Oudeschild.

Sjaak zal niet meer met me mee wandelen. Ik kan nog altijd verdrietig worden als ik denk aan alles wat hij niet meer kan meemaken. Zo ook het genot van deze wandeling, die ik nu alleen ging ondernemen.

Maar vandaag kon ik mijn gemoed omschakelen op genieten. Ik ervoer sterk, hoe heerlijk alleen wandelen ook kan zijn. Als trouwe maatje had ik mijn fototoestel mee en ik kon ongelimiteerd overal stilstaan, waar ik dat wilde. De lucht was blauw, de wind door mijn haar en die heerlijke ruimte om mee heen.

De Waddenzee links en de dijk en het Texelse land rechts. Het leverde een prachtig lijnenspel op.

Vogels zag ik genoeg, zittend maar ook vliegend. Kokmeeuwen, witte kwikstaart, scholeksters, eidereenden op het strand, maar dat kan ik niet goed zien. Lepelaar, jonge graspieper, gele kwikstaart, bergeenden en visdiefje. Dus kon ik weer schaven aan mijn fototechniek.

Ook plantjes konden mijn goedkeuring wegdragen.

Langzaam kwam ’t Horntje in zicht, waarvandaan de boot me naar de vaste wal moest brengen. Ik moest nog stevig doorlopen op het laatst om de boot van 18.00 uur te halen. Ik had toch teveel stilgestaan. Maar wat maakte het toch eigenlijk uit, welke boot ik nam? Ik had tenslotte alle tijd aan mezelf. Behalve dan, dat ik toch wel de allerlaatste boot en trein moest halen, maar zo laat was het nog lang niet.

Ik heb weer even aan een onbezoedeld geluksgevoel geroken. Ik hoop, dat er nog meer voor mij op de rol staat. Ik ben er aan toe.

23 gedachtes over “Alleen en toch gelukkig”

  8. Mooie foto’s Jeanne. Die trap is echt knap gemaakt of beter gezegd geschilderd. Ik krijg toch ook weer even een krop in de keel als je verteld over jouw Sjaak. Je bent een moedige vrouw, hij zal altijd met je blijven meewandelen.

    Like

    Beantwoorden

  11. Wat fantastisch dat je zo’n heerlijke dag zonder muizenissen hebt beleefd, natuurlijk liggen er nog meer zo in het verschiet

    Like

    Beantwoorden

  16. Geweldig toch dat je zo genoten hebt van deze wandeling en tegelijkertijd het verlies een plaats wist te geven. De beelden zijn echt heel mooi en je fototechniek zal zeker weer bijgeschaafd zijn, dat bewijzen de resultaten hier.

    Like

    Beantwoorden

  20. Wat mooi Jeanne. Niet alleen de foto’s, maar ook hoe je je gevoel van geluk beschrijft. Ik wens je nog heel veel van die momenten.

    Like

    Beantwoorden

Geef een reactie op Toos Reactie annuleren