Op de 6e wandeldag, lopen we eerst over een landgoed bij Egton Bridge.

We komen uit bij een heus dorp, Grosmont. Aan hun creatief vormgegeven naambord kun je eigenlijk al opmaken, dat het er best toeristisch is.

Dat komt door de stoomtrein, die een paar keer per dag het station aandoet. Voor ons was dat een prachtige plek om uit te rusten, een kopje koffie te drinken,

gebruik te maken van de Ladies Room

en de aanzwellende mensenmassa op het perron te bekijken.

En dan is daar de stoomtrein!

Na het ritueel van met de handbediende spoorbomen

en het vertrek van de trein

gaan wij beginnen aan een lange klim omhoog. Ik besef opeens, dat het wel een grappig gezicht is, dat ik in de verschillende landschappen steeds een soortgelijk beeld zie: een rij mensen, die achter elkaar aanlopen.

Bij de hooggelegen heidevelden is er nergens een pad te bekennen. Onze gids wordt geholpen door de GPS, dus is het zaak haar goed te volgen, als ze aangeeft, dat we dwars door de heidevelden gaan lopen.

Na een ploeterpartij komen we inderdaad weer op een pad uit, dat ons naar het kerkje van Esksaleside brengt, waar buiten een prima picknicktafel stond, uitermate geschikt voor de lunch.

Een bos waar het geld aan de bomen groeit zie je niet elke dag.

Ook passeren we nog de plek, waar ooit een kluizenaar woonde.

en een waterval.

Als er dan ook nog heksenboter groeit, dan denk ik toch, hoe sprookjesachtig wil je het hebben? Dit kan alleen in Engeland.

Na het bos klimmen we tussen varens door omhoog.

Snel zitten we weer hoog wat weer mooie vergezichten oplevert.

Kleinere diertjes hebben even onze aandacht, zoals ’t koevinkje. bruinzandoogje, roodborsttapuit en een krekel.

Nog een laatste stukje hoogveen hebben we te doorkruisen.

inclusief de typische stapelmuurtjes.

De hele wandeltocht is de koers al richting de kust. Nu wordt het echt zichtbaar en zien we de ruïne van Whitby Abby al liggen. Daar zullen we op het einde van onze wandelweek aankomen, maar het is nog niet zover, want opeens is daar onze chauffeur met zijn bus.