Ik reisde af naar Zuid-Limburg, want we hadden een dag in het teken van mijn overleden broer gepland.

Het was een stralende dag weer. De bedoeling was, dat we een paar specifieke plekken in de natuur zouden opzoeken. Plekken, die betekenisvol zijn geweest voor onze broer.

Hij was lid van de natuurbeschermingswacht Z.O. Limburg. Voor dit natuurgenootschap was er een collecte gehouden bij zijn afscheid. De opbrengst gingen mijn zus en ik vandaag overhandigen op een plek in het Zuid-Limburgse land waar allerlei orchideeën soorten bloeien. Het is een soort kraamkamer van de orchidee en daardoor misschien wel het meest bekeken en bestudeerde stukje Nederland, volgens een vrijwilliger. Om bij die plek te komen, parkeerden we de auto bij een prachtig authentieke hoeve Blankenberg.

Vandaaruit gingen we het weiland in, waar we prachtige watertjes passeerden, waarin zeldzame kikkers huizen in voorjaar en zomer.

De stichting die het landje beheert telt ongeveer 30 vrijwilligers, waar mijn broer er één van was. Het is verboden gebied, behalve als je dus iemand kent, die aan de sleutel van het hek kan komen, zoals wij vandaag.

Er hoort een huisje bij, opgetrokken uit mergelsteen, dat dient om de werkers, die de boel onderhouden, zo nodig beschutting te geven, opslag van materialen, zoals stokjes om vindplaatsen van orchideeën mee te markeren en soms ook voor natuureducatie. En zoals vandaag, nogmaals mijn broer herdenken.

We dronken er buiten koffie en bekeken het land nog even beter. Wat een zalige plek met zicht op Wijlre in het dal. De hekken zijn een erfenis van de mijnen. Deze vrijwilligersgroep kan alles gebruiken. helaas is er weinig geld, maar wat doen ze goede dingen voor de natuur. Vandaar dat onze gift heel goed besteed gaat worden, daar zijn we zeker van.

Voor mij zit dit gebied vol herinneringen aan mijn broer, die Sjaak en mij op wandelingen wel hier doorheen leidde en dan vol trots de bloeiende orchideeën liet zien. Het is allemaal al best lang geleden, helaas. Het groepje van destijds is nu gehalveerd.

Ook vertelden men volop, hoe ze samenwerken met Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten, die percelen beheren die om hun landje liggen. Met vlaggenstokjes markeren ze plekken in het land waar ze rozetvormen van de orchideeën hebben gevonden, zoals van de zeldzame herfstgroeforchis. Zo kunnen ze zorgen, dat het kleine plantje optimaal in het licht komt te liggen en daardoor goed tot wasdom kan komen. Ook de aantallen worden zo gecontroleerd.

Het geld werd aangeboden en ook nog een schilderij van twee orchideeën, geschilderd door mijn broer.

We kregen nog even een rondleiding langs plantjes en bloemetjes, die op deze 7 november nog in bloei staan, wat toch best zeldzaam is voor de tijd van het jaar. Als ik het goed onthouden heb zagen we: vlnr. betonie, biggenkruid, ruige leeuwentand, gewone brunel en borstelkrans.

In de weilanden stonden de honingzwam, waarvan je de lamellen ziet, sneeuwzwammetje, gele wasplaat en een reuzenbovist.

Ook werd ons gewezen op dassensporen in het landschap. Heerlijk om weer eens op stap te zijn met mensen, die zoveel kennis hebben van de natuur en zoveel zien, indachtig aan mijn broer.

Tenslotte spotten we nog de kleine vuurvlinder.

De klim naar de auto kon beginnen. Boven hadden we nog één keer een blik op het Toscane van Limburg, zoals het landschap met de rij Italiaanse populieren bekend staat.

Op het erf van boerderij Blankendael werden we verwelkomt door een paar geiten. We bewonderden nog even het stookhuisje, dat uit voorzorg voor brand vroeger los van het gebouw stond.

Nagenietend van al het moois, dat we gezien hadden, stapten we in de auto, op weg naar het tweede doel van onze trip.