Ik heb veel op scholen gewerkt waar de weekopening en weeksluiting een vast item was in de week. Wij hielden van samen iets vieren, de kinderen het gevoel geven, dat ze niet alleen in een klàs zitten, maar ook nog onderdeel zijn van de school. Weekopeningen werden ingevuld met zingen voor jarigen of er werd aandacht besteed aan andere bijzondere gebeurtenissen uit de week. Dan volgde er nog een verhaal of gedicht, voorgelezen door één van de leerkrachten en de week kon beginnen.

Aan het einde werd zo’n schoolweek ook weer afgesloten met een samenkomst in de aula. Meestal had één van de klassen iets voorbereid om aan de rest van de school te laten zien. Samen met je leerlingen bedacht je dan een weeksluiting, waarin kinderen toneel konden spelen, zingen en dansen, net wat ze wilden. Daardoor deed je weer een appèl op andere vaardigheden dan alleen maar de cognitie en je zag dan opeens hele andere kinderen schitteren dan diegenen met de goede cijfers. Zo mooi!

Maar om de zoveel tijd moest je ook als team optreden. In het begin vond ik dat doodeng. Ik begon dan ook in een poppenkastspel over Sinterklaas, onzichtbaar als de scheepstoeter. Maar van ervaring leer je en ik heb dan ook de meest uiteenlopende rollen gehad. Ik heb nog wat oude foto’s ter illustratie:

Deftige dame (met ouderwetse boodschappenmand) en het cliché van de schooljuf, Een hele danscarrière heb ik gehad als ik die foto’s terug zie: ballerina in de stervende zwaan, cancan danseres, Hongaarse volksdanseres enzovoort.Er passeerden heel wat rare toverkollen, heksen en jonkvrouwen.  

Ook was ik fluitiste tijdens een Kerstviering en Haan in de Bremer stadsmuzikanten,

Verder power Ranger, kat en clown en ik kan nog doorgaan. Ik denk er met veel plezier aan terug, want je begrijpt dat het voorbereiden altijd met de nodige hilariteit gepaard ging. Ook een meerwaarde voor de teambilding. Wat een vak is/was dit!!