Door de blog van Bettie kwamen bij mij ook oude herinneringen boven over vakantiebaantjes die ik heb gehad. Op een gegeven moment vonden mijn ouders dat 8  vrije weken wel wat erg lang waren met zo’n puberende dochter alsmaar over de vloer. Ik was denk ik 15 jaar. Via een vriendinnetje werd ik hulp in de huishouding bij een gezin ergens in Hoensbroek. (geen huis van de foto) Er werd  van mij verwacht, dat ik schoonmaakwerkzaamheden zou gaan doen. Thuis hoefde ik het minimale te doen, dus ik was totaal onhandig. Ik voelde me daar zo niet op mijn plaats, liep eigenlijk alleen maar in de weg. Dit vakantiebaantje duurde maar één dag. Ik ging niet terug.

Via mijn vader, die contacten had met de kloosterzusters mocht ik, toen ik 16 was gaan werken in het klooster ‘Op de berg’ in Puth-Schinnen. Daar was een afdeling gevestigd van een zwakzinnige inrichting, zoals dat toen nog heette. Ook daar moest ik schoonmaakwerk doen. Ik kan me nog herinneren dat een non me heeft  geleerd hoe ik een dweil handig moest uitknijpen. Ik had het daar erg naar mijn zin. Naast schoonmaken moest ik ook helpen met eten geven van de patiënten. Ik werd geplaatst op de afdeling met de minst zware gevallen. Zo kon ik wennen aan de mensen. Het gezelschap was heel divers: aanhankelijke mensen met syndroom van Down, maar ook erg in zichzelf gekeerde autisten.

6 jaar lang, totdat ik écht ging werken in het onderwijs, kwam ik daar terug. Het was geen goed betaalde baan, maar ik had het er naar mijn zin. Ze wisten daar wat ze aan me hadden. Daardoor werd ik ook elk jaar ‘bevorderd’. Dus kwam ik uiteindelijk ook in contact met de zwaardere gevallen. Ik werd ál meer gezien als een volwaardig personeelslid. Mensen uit bed halen, onder de douche zetten, verschonen, ik draaide er op een gegeven moment mijn hand niet meer voor om. Op de laatste foto zie je beneden en boven twee erkers. Dat waren twee afdelingen met groot balkon. De mensen werden daar op gezet, als ze niet mobiel waren, zodat ze ook buiten kwamen.

Toen ik op de Pedagogische Academie studeerde, dacht ik erover om in het Speciaal Onderwijs te gaan werken. De geestelijk gehandicapte mens, oftewel mensen met minder verstandelijke vermogens, daar had ik wel wat mee. Dus  zocht ik op de PA  stageplekken op MLK en ZMLK. Op de afdeling in Puth probeerde ik ook al eens wat uit om de mensen bezig te houden of te leren. Er werd eigenlijk weinig of niets met ze gedaan. Mijn muziekleraar van de PA is nog eens gekomen om muziek te maken. Maar als ik dan een jaar later kwam zag ik dat er niets was blijven hangen. Dat vond ik jammer, maar waarschijnlijk totaal niet haalbaar gezien het geestelijke niveau van de mensen.  Uiteindelijk vond ik het ook op het Speciaal Onderwijs lastig om te zien, dat het leerproces bij die leerlingen zo langzaam gaat. Zeker op  de ZMLK was een groot gedeelte van je beroep eigenlijk verzorgend. Daarvoor had ik blijkbaar toch niet het goede bloed. Dus ondanks of dankzij mijn vakantiebaan koos ik voor reguliere basisscholen om te gaan werken.

Fotobron:  Beeldbank