De film is een must voor mensen die in het onderwijs werken. In Purmerend was ervoor gezorgd, op initiatief van de Bibliotheek, dat de film, die nog volop in de grote filmhuizen draait , al te zien kon zijn in het kleine Filmhuis van Purmerend. Op een gewone dinsdagmiddag zat de zaal helemaal vol. Ik zag veel oud-collega’s en tot mijn vreugde zat er ook een heel schoolteam, die met zijn allen naar de film zijn gegaan. Prima initiatief dus. En dat voor een documentaire waarin je twee uur lang louter beelden ziet van wat er daadwerkelijk in een klas afspeelt tussen de juf en haar kinderen. In dit geval was het dus een klas waarin vluchtelingenkinderen worden opgevangen. Er werd geen toelichting ergens op gegeven, het was een compilatie van filmbeelden die men in één jaar tijd had gedraaid in die klas. Prachtig, dat camerawerk, dat blikken van kinderen opving in hun machteloosheid om zich niet te kunnen uiten in de Nederlandse taal. Wij als kijkers kregen af en toe een ondertiteling te zien, als kinderen even hun moedertaal als uitlaatklep gebruikten voor hun frustraties. Je zag hoe het leren belemmerd werd door de trauma’s, die de kinderen hadden opgelopen. Je zag een juf die de kinderen leerde met elkaar op een goede manier om te gaan, wat soms een langdurig proces was. Maar door te volharden zag je kinderen gaandeweg de film opknappen, beter in hun vel zitten en weer een beetje stralen. Het is de filmmakers gelukt om ons een kijkje te geven in de moeilijke levensomstandigheden van vluchtelingen, aangrijpend en mooi. Ik zag veel vergelijk met mijn werkzame leven en vond weer eens dat ik toch het mooiste beroep van de wereld heb gehad.