Je hebt een Cinevillepas of je hebt hem niet. Wij hebben hem en konden hem mooi gebruiken op een regenachtige zaterdag. We wandelden Maastricht door richting ’t Bassin. Want daar was het Maastrichtse filmhuis naar toe verhuisd. Lumiere, een begrip onder Maastrichtse filmliefhebbers, heeft als nieuwe huisvesting gekozen voor een gebouw van de oude Sphinxfabriek. Ik hou erg van industriële gebouwen die een nieuwe functie krijgen en was dan ook erg benieuwd naar hun nieuwe optrek. Ik werd niet teleurgesteld, wat een geweldige plek en wat ontzettend mooi gedaan. Het is gelukt om de enorme ruimtes ruim te houden, maar ook gezellig te maken. Dit is een aanwinst voor Maastricht als ontmoetingsplek. Je kunt er heerlijk terecht voor een hapje en een drankje en gezellige zit. Elementen uit de fabriek heeft men laten zitten en dienen nu als decoratie. Door het hele gebouw vind je versiering van aardewerk. Een kleine link naar het verleden van de Sphinxfabriek. En naast al dit moois kun je er ook nog naar de film. Er zijn zes zalen. We keken naar een bijzondere Poolse-Zweedse film: United States of Love. Het speelt rond 1990. De muur was net gevallen en het westen lonkt. De vier vrouwen waar de film over gaat zijn alle vier niet gelukkig. Toch lijkt het ze aan niets te ontbreken. Er wordt een heel gedeprimeerde sfeer opgeroepen door de rauwheid, de puurheid waar alles mee gefilmd is. Weinig kleur zit er in de beelden, de lokatie is zo’n typische Oostblokwijk, er is geen muziek in de film, wat voor indringende stiltes zorgt. Het was niet echt een verhaal met een kop en een staart. Het kabbelde steeds door van de ene ellendige  situatie in de andere. Ik wist niet goed wat ik aan de film had, maar merk nu dat het me nog steeds bezig houdt. De cameravoering was dicht bij de personen gehouden, waardoor je ook nog intenser meegetrokken werd in de gevoelens en doen en laten van de mensen. Ja, toch een goede film, alleen niet zo voorspelbaar.