We wandelden hier vaker. Daarover kun je verschillende keren iets op mijn blog lezen. Maar dit keer zijn we voor een paar weken neergestreken op Wieringen. Ja, dat zegt men hier zo. Je bent niet in maar op Wieringen. Dat vindt zijn oorsprong erin, dat Wieringen tot 1924 een eiland was. Behalve in die uitdrukking, zie je in meer dingen, dat het hier echt anders is, dan de rest van Noord-Holland. Kenmerkend is het glooiende landschap op de hoogst gelegen gedeeltes van het voormalig eiland.

Die glooiing stamt uit de ijstijd. De gletsjers uit Scandinavië stuwden de ondergrond op, waardoor een stevig keileem achter bleef na het smelten van het landijs. Die leem was niet erg aan erosie onderhevig, waardoor het land goed hoog bleef. De naam Wieringen is afgeleid van het Friese wir, dat hoogte of heuvel betekent.

Nog steeds wordt Wieringen eigenlijk begrensd door water. Aan de noordkant de Waddenzee, zuid-westelijk het Amstelmeer, in het zuiden het Amstelmeer-kanaal en oostelijk ligt het IJsselmeer.

Je ziet in het landschap de strijd tegen de zee nog terug in de dijken, zoals de 16e en 17e eeuwse Wierdijk, die kronkelt door het land.

Wieringen komt al in veel oude geschriften voor. Het was eigendom van verschillende graven en abdijen , maar in 1432 krijgt het stadsrechten. Veel verhalen doen de ronde ook over Vikingen. In de kerk van Oosterland hangt een tekst boven het orgel, waarop staat, dat de Noormannen de kerk onteert hebben. (orgel nam ik op de foto, tekst heb ik gemist) In 1996 werd er in de buurt van Westerklief een zilverschat opgegraven, waarmee het eerste harde bewijs werd geleverd, dat er inderdaad Vikingen op ’t eiland zijn geweest.

Wat ook bijdraagt aan het eilandgevoel zijn de typische boerderijen met buitenschoorstenen,

de wallen als afscheiding van land

de zwerfstenen die je veel ziet liggen, werden gebruikt om aan te geven dat land je eigendom was

Dat alles en nog zoveel meer, maakt deze plek aan de Waddenzee zo speciaal. Het is heerlijk om hier te zijn. Hoe dat zo komt, zal ik later uit de doeken doen.