Vanaf de Enci klommen we zigzaggend naar boven door het bos en van daaruit liepen we de grens over naar het Belgische Kanne.

Via het dorp zochten we het pad op dat naar Chateau Neercanne leidt, dat weer op Nederlands grondgebied ligt. Of het nou zomer of winter is, het blijft een mooie plek daar. Het sterrenrestaurant en wijnproeverij van Camille Oostwegel zijn in het kasteel en het erbij gelegen grottencomplex gevestigd, maar dat is voor mensen met een andere portemonnee dan de onze.

Wij liepen richting de hellingen met de wijngaarden. Dit is echt in Nederland!

Na de afdaling zochten we de oevers van de Jeker op, waar we langs bleven lopen, terug naar Maastricht.

De Jeker loopt door het stadspark en daardoor kwamen we langs de zogenaamde Berenkuil. Dit is een kunstwerk van Michel Huisman,( de maker en bedenker is van het maankwartier in Heerlen) dat de naam halfautomatische troostmachine meekreeg. Heel lang zat daar echt een beer in, maar gelukkig is die nu vervangen door het meisje en de giraf. Het mechaniek om het meisje de giraf te laten aaien kreeg ik niet aan de praat, maar het blijft apart om dat meisje daar te zien zitten bij die liggende giraf. De jurk is echt en wordt regelmatig verwisseld. In de rondgang van de kuil staan bronzen beelden van uitgestorven dieren.

Iets verderop zit een beer op een bankje, alsof hij ontsnapt is uit de berenkuil. Heel droevig gezicht zo en als je goed kijkt heeft hij een mensenhand. Het moet beer Jo voorstellen, de laatste levende beer, die naar Oudehands dierentuin is verplaatst, omdat men op een gegeven moment vond, dat het dierenmishandeling was om zo’n eenzame beer daar vast te zetten. De geschiedenis van het ontstaan van dit kunstwerk kun je hier lezen.

We liepen verder de bewoonde wereld in,

staken de Maas weer over om aan de overkant terug naar ons logeeradres te gaan na een welbestede dag met deze prachtig, afwisselende wandeling.