Monument voor een buren-vriendschap

De verhuiswagen rijdt vandaag of morgen voor en dan zijn ze vertrokken. Onze buren (ze zijn het bijna zolang, als ik hier woon en dat is al 46 jaar) gaan verhuizen. Aan dat idee moet ik nog erg wennen. Ze horen gewoon bij onze inboedel, zal ik maar zeggen. Helaas, aan alle mooie dingen komt een eind, dus ook aan dit buren-tijdperk. Maar de herinneringen blijven en dat zijn er heel veel. We liepen de deur niet bij elkaar plat, helemaal niet, maar als we elkaar spraken was dat altijd met een vanzelfsprekendheid, alsof je gewoon bij het vorige gesprek de draad weer oppakte.

Zonder dat we het afgesproken hadden werd in beide huizen in hetzelfde jaar eerst een zoon geboren en drie jaar later een dochter. Bij hen kwam er na 6 jaar nog een derde, die zich geruisloos in het gezelschap voegde. Deze kinderen werden vrienden voor het leven.

Fotograaf: de buurman

Dat begon al toen onze buurvrouw en mijn man, die toen huisman was, met elkaar afspraken, dat ze om beurten een ochtend op elkaars kinderen gingen passen, zodat zij beiden eens een ochtend vrij waren. De kinderen hadden twee heerlijke tuinen tot hun beschikking, waar alles mocht. Daar konden ze hun fantasie de vrije loop laten in timmerklussen, zoals een boomhut bouwen, verkleedsessies, museumpje spelen en zo meer, herinneringen te over. Toen het hek tussen onze tuinen vervangen moest worden, heeft mijn buurman een poort gemaakt in de nieuwe schutting. Dat was wel zo handig bij het samen spelen.

Hoewel we nu al 12 jaar geen gebruik meer maken van die tuin, omdat we verhuist zijn naar de voorkant van het gebouw (en alle kinderen al jarenlang het huis uit zijn), zit de poort er toch nog steeds in. Ik hoop, dat ie behouden blijft als monument voor al deze vriendschappen!

De nieuwe stek van onze buren is 3 kilometer verderop, dus we gaan elkaar echt niet uit het oog verliezen, maar toch!

15 gedachtes over “Monument voor een buren-vriendschap”

Geef een reactie op Villasappho Reactie annuleren