Vanaf Plein 1945 begonnen we deze etappe van het Nederlands kustpad. Een heel groot kunstwerk met een fontein vult daar het plein. Ik las ergens dat de kunstenaar zich liet inspireren door de tulp. Petten ligt in het voorjaar immers midden tussen de bollenvelden. Het was bewolkt met nog een frisse noordenwind. Prima wandelweer, vooral als je hoofdzakelijk in zuidelijke richting gaat lopen.

Boven op het duin zagen we Palendorp Petten liggen. Het is een monument dat het oude dorp symboliseert, dat weggevaagd is in de zee.

We keken er alleen op afstand naar, want we hadden nog een hele wandeling voor de boeg. Het eerste stuk liep over de Honds Bossche Zeewering. Daarachter is tegenwoordig door dijkversterking duin ontstaan. Het is niet meer, zoals wij vroeger in de Aardrijkskundeles leerden, alleen maar een dijk en dus heel kwetsbaar. Er wordt hier hard gewerkt aan het ophogen van het strand en het ‘kweken’ van nieuwe duinen. Het schijnt aardig te lukken.

Dat het een kwetsbaar stukje kust was, laat de geschiedenis wel zien. Bij de Elisabethsvloed in 1421 en de Allerheiligenvloed in 1570 kwam het gebied De Zijpe onder water te staan. In 1597 werd De Zijpe drooggelegd en werd de eerste droogmakerij van Nederland. We lieten de kustlijn los en namen de dijk van de Zijperpolder.

Meteen een heel andere aanblik.

De wandeling door dit poldergebied bleek ook vogelrijk te zijn. Er stond helaas ook een pittige wind, die het maken van scherpe foto’s bemoeilijkt. Even een vogelcollage met kiekendief, rietgors, veldleeuwerik, roodborstje en een ringmus.

We genoten van de brede bloemenstrook om een akker heen, vol met margrieten, klaprozen en korenbloemen.

We sloegen af en we kwamen langs een dijk te lopen vol met ligplaatsen voor plezierjachten.

Zo kwamen we aan bij een gehucht Leihoek, dat ook een hele toeristische uitstraling had. Het zag eruit alsof alle huisjes voor vakantiewoning dienden.

Ondertussen was de bewolking open gebroken en liepen we verder onder een blauwe hemel. Daarover morgen meer.