Begin van de week werd de woensdag als de beste dag van de week gezien, wat betreft het weer. Daarom hadden Marthy en ik afgesproken om deze dag een lekkere wandeling te maken. De NOS weervrouw zei op dinsdagavond, dat ze niet zeker wist wat het weer zou gaan doen, het kon zonnig worden of de hele dag mistig blijven. Je raadt het al, op ons wandeltraject zagen we alleen maar grijsheid en mist, die trouwens eerst wel meeviel.

Welgemoed vertrokken we vanaf een parkeerplaats bij Linschoten. We hadden een pijltjesroute om te volgen. Helaas stonden de pijltjes niet goed aangegeven of waren wij zo dom, dat we ze niet zagen. Daardoor hadden we eerst al flink rondjes gedraaid door het overigens pittoreske dorpje.

Uiteindelijk vonden we een weg, die het dorp weer uitliep, langs een water. We zagen van alles, maar helaas alweer geen pijltjes, dus waren we onzeker of we wel de goede kant op liepen.

Ondertussen genoten we wel van de mooie boerderijen langs dat kanaal. Typisch voor deze streek in Zuid-Holland hebben ze Engelenramen. In de nok zitten dan drie ramen, waarvan het middelste hoger is en de zijramen met wat fantasie lijken op engelenvleugels. De Zuid-Hollandse Waarden (Lopiker- en Krimpenerwaard) en de Utrechtse Waarden (tot aan Vinkeveen) staan bekend om deze bouwstijl.

Op een T-splitsing buiten het dorp pakten we wonder boven wonder de pijltjes weer op. Door de mist, die slechts even leek op te trekken, konden we ons niet oriënteren op bijvoorbeeld kerktorens of bebouwing in de omgeving. Uiteindelijk kwamen we uit bij Montfoort. We konden er buiten op een bankje even een koffie to go opdrinken. We bewonderden even de enige toegangspoort, die er nog over is van de oorspronkelijke drie in dit oude vestingstadje.

Buiten het stadje volgden we de pijltjes weer.

Na een lange rechte weg kwamen we bij Oudewater, maar daar moesten we echt niet zijn volgens ons plattegrondje. Toen was het nog anderhalf uur teruglopen naar de auto, volgens een man, die we de weg vroegen. We hadden toen al bijna 17 km op de teller. Dat zou wel teveel van het goede worden. Gelukkig had Marthy een vriendin in Oudewater. Zij werd onze redster in nood, want ze bracht ons met haar auto terug naar de parkeerplaats bij Linschoten. Het is een leuk avontuur geworden, deze mistwandeling!