Mijn eerste schooljaar als juf, waarbij ik werk en woonruimte had gevonden in Zaandam, liep ten einde. De hospita stopte met kamerverhuur en mijn baan hield ook op. Ik was als laatste erbij gekomen, dus moest ik het eerste weg, toen de school in het centrum van Zaandam in leerlingenaantal terugliep. Ondertussen werd me een nieuwe baan aangeboden in Purmerend, dus werk had ik. Maar waar moest ik wonen? Het zat ons mee, want Sjaak, die al jaren ingeschreven stond voor een huurwoning, kreeg er net nù eentje toegewezen, dus we konden ook wonen. Wij wilden niets liever dan samenwonen, dus geen vuiltje aan de lucht, zou je zo denken. Het waren de zeventiger jaren en een officieel huwelijk paste niet in ons straatje. Maar dan had je buiten mijn ouders gerekend. Want uiteraard moest er een huwelijk voor de wet, maar ook voor de kerk plaatsvinden. Deden wij dat niet, dan sommeerden zij mij om weer thuis in Zuid-Limburg te gaan wonen, of ik kwam hun deur nooit meer in. Tja, wat doe je dan?
Zeg, dat dit alles begon te spelen in mei/juni. Wij trouwden in september min of meer onder protest. Ik zei altijd: Ik moest trouwen, voor de lieve vrede. Meestal heeft ‘een moetje’ een andere reden. Ik wilde in ieder geval nog lang geen kinderen. Ik was pas 22 jaar.
Onze voorbereidingen voor het huwelijk gingen op zijn janboerenfluitjes. We zijn zelfs in die paar maanden van voorbereidingstijd nog rustig twee weken op vakantie geweest. Een bruidsjurk kocht ik in een tweedehands winkel in Amsterdam voor 180 gulden. Eigenlijk vond ik het te duur. Sjaak kocht een pak, ook tegen zijn principes. Naar de kapper of dat soort dingen gingen we niet. Ze moesten ons maar nemen zoals we waren. Op de trouwdag zelf keken we onze zwager lief aan om zijn witte auto als trouwauto te mogen gebruiken. En bij zo’n officiële ceremonie hoorde uiteraard ook twee ringen. Die ringen zijn nu de reden van dit verhaal. Want ook die wilden we eigenlijk niet. We gingen op een dag naar Haarlem en daar zagen we in een etalage iets kleins duns onooglijks liggen. Dat kon ons bekoren. We kochten twee witgouden ringen, zonder inscriptie.
Wat waren wij erg. Mijn ouders hebben er beslist slapeloze nachten van gehad.
En nu na Sjaak’s dood, blijk ik toch wel erg gehecht aan onze trouwringen. Ik droeg Sjaak’s trouwring achter een andere ring geklemd, omdat hij veel te groot was voor mij. Toen ik een keer langs een goudsmid liep ben ik impulsief naar binnen gegaan en heb de ringen afgegeven om samen te smeden tot één exemplaar. Want nu wil ik onze ringen niet meer kwijt. Dit is het resultaat. Ik ben er blij mee. Het voelt als een omarming van Sjaak.
Sjannesblog 
Heerlijk herkenbaar. Ook de foto’s. Mooi en gelukkig. Prachtring! Heel mooi. Herinneringen blijven en maken blij
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi verhaal en mooie ring(en)!
LikeGeliked door 1 persoon
Echte liefde💓
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een schitterende ring heeft jou dat mooie idee opgeleverd. En een schitterend paar waren jullie óók. Echt ‘70-er jaren’. Welk jaar precies? Heel mooi is ook jouw zin: ‘Ze namen ons maar zoals we waren’. Prima toch?
LikeGeliked door 1 persoon
We trouwden in 1974.
LikeLike
Ha Sjanne,
wat een fijn verhaal.
Ik herken de bruiloft! Zo trouwde ik ook en mijn ouders zeiden precies hetzelfde.
Die ringen… wat schitterend dat je dat gedaan hebt.
Echt heel mooi!
Liefs, Marlou
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn dat jullie toen toch die ringen hebben gekozen. Nu zeer dierbaar en met een herinnering om te koesteren. Jullie zagen er prachtig uit overigens!
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar verhaal, ik heb iets soortgelijks meegemaakt maar dat vertel ik je nog wel eens. Ach we zijn van hetzelfde bouwjaar en uit ook zo’n gezin. Maar wat heb je nu ‘n mooie ring met veel warme herinneringen Jeanne
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, hier ging dat net zo, ik kan me herinneren dat we samen op vakantie zouden gaan naar Luxemburg, met een vouwwagen. Mijn schoonvader ging mee met opbouwen van “hun” vouwwagen en stond erop dat we ieder apart in een slaapcabine gingen liggen. Ja, ja…
Heerlijk recalcitrant waren we in die tijd.
LikeGeliked door 1 persoon
Echt mooi gedaan, die ring.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooie foto van jullie als bruidspaar. Samenwonen was ook in mijn situatie uitgesloten, ‘hokken’ werd dat toen nog genoemd. Het idee van de twee ringen in een omhelzing vind ik echt prachtig!
LikeLike
Ja soms moet je wat voor de lieve vrede. Mooi verhaal, mooi bruidspaar en een prachtige ring.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel veel 70-er jaren ouders hadden slapeloze nachten. Maar ware liefde hoeft niet zoveel glitter. De goudsmid maakte een prachtige ring, nooit afdoen 🍀
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi ontwerp Jeanne.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi de ringen!
En wat een mooie foto’s en herinneringen.
Veel herkenbaarheid. Ook mijn ex-man en ik moesten noodgedwongen trouwen omdat we beide een baan kregen in het katholiek onderwijs. Samenwonen was verboden! En dus huwden we maar holderdebolder met weinig franje, dat was niet naar de zin van mijn schoonouders…
LikeGeliked door 1 persoon
Wij zijn in 1970 getrouwd en het fenomeen samenwonen bestond nog niet. Wij vonden een woning in Amsterdam, weliswaar onderhuur. Wij waren net getrouwd dat samenwonen in opkomst was, of zoals men zei : samen hokken en een schande voor je ouders.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig is de ring geworden! Herkenbaar verhaal, wij hadden een soort vergelijkbare situatie. We gingen samen wonen, wat absoluut niet paste in de christelijke familie waar ik uit kwam en resulteerde in preken en brieven van mijn familie. Maar samenwonen kon ook niet in het dorp waar we gingen wonen op het eiland Tholen, zwaar christelijk en wij gingen niet naar de kerk……….. We trouwden met getuigen op maandagochtend en hebben zelfs geen ring…Mijn ouders zullen er ook slapeloze nachten van gehad hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi verhaal, leuk om te lezen hoe dat ging in de tijd dat ik nog (net) geen puber was. Prachtig, jullie ringen zo mooi samengeklonken!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat was je mooi op je trouwfoto, zo jong nog en dan Sjaak die zo verliefd naar je keek, prachtig stel en dat zijn jullie altijd gebleven. De ring is prachtig, wat een goed besluit van je.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat zijn die ringen samen mooi geworden, ik heb onze trouwringen in een mooi doosje bij zijn foto neergezet, het waren vrij dikke ringen die van hem dikker dan de mijne om ze wat aanzicht betreft het zelfde uiterlijk gaf. Dus om ze samen te dragen dat was niet goed mogelijk om te doen. Maar zoals jij het gedaan hebt is het heel mooi geworden.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, trouwen moest toen nog, van de familie. Wat een enige trouwfoto! En de ringen; prachtig gedaan!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi ontwerp, ontroerend !
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een leuke foto van jullie!
De ring is heel mooi en snap dat deze je dierbaar is.
Bijzonder om te horen hoe het er in de jaren 70 aan toe ging.
LikeGeliked door 1 persoon
Moest er even van slikken. Prachtige ring geworden.
LikeGeliked door 1 persoon
Hahah, bruidspaar tegen wil en dank, maar wat een lief mooi koppel! Ik trouwde in 1951, mijn schoonmoeder had niets met kerk of geloof, maar voor ons trouwen mochten wij zelfs niet onder één dak slapen .Dat deden wij dus onder bevriende daken.
Fialas.
Verzonden vanuit Mail voor Windows
LikeGeliked door 1 persoon
Wat dacht je dat wij deden?
LikeLike