Al in de steentijd woonde er al mensen op Helgoland. Vanaf de Middeleeuwen in de Hanzetijd, kent Helgoland zijn eerste bloeitijd als vissershaven voor de handel. Vanaf 1807 toen het eiland onder Brits bewind kwam ontwikkelde het zich naast handelsplaats ook nog als geliefd reisdoel met rijke architectuur ‘á la Kurhaus’ als gevolg.

Het enige wat nog doet denken aan die historie is het visgerei aan de haven. Er zijn dus nog vissers, maar niet meer veel.

Helgoland is totaal verwoest tijdens WO II. Daarvan vind je sporen terug in het landschap. Bominslagen hebben het land getekend, zoals het Mittelland

en het kraterlandschap verder op langs de Klippenrandweg. Bij de herinrichting van het eiland in 1947 heeft men deze plekken als monument aan alle verwoesting bewaard.

Langs de Klippenrandweg, hoog bovenop het eiland loop je op een gegeven moment door een volkstuinencomplex. In de woonwijken, waar alles vrij dicht op elkaar gebouwd is, heeft men geen plek voor een tuin, maar hier is ruimte genoeg. Een beetje zelfvoorzienend zijn, zal hier geen overbodige luxe zijn. Het zag er prachtig uit.

Gezichtsbepalend voor dit eiland is de rotskust van rode zandsteen met daarbij de Lange Anna als markantste punt. Jan van Genten vinden de 47 meter hoge rotsformatie een goede broedplek. Helaas is de hele kust zeer erosiegevoelig. Vroeger kon je bij Lange Anna onder een boog door varen of surfen. Die boog is ingestort en je ziet op meer plekken het gevaar van afbrokkelen. Natuurmonumenten heeft een beschermwal geplaatst om de hoge golven te breken, maar dat is het enige wat er te doen is aan het verweringsproces.