In de twee dagen, dat mijn zus en ik er waren, hebben we best veel van Gennep gezien. Het is dan ook een prachtig stadje, waar onze gastheer en gastvrouw terecht met trots over vertelden. We startten met een stadswandeling, voordat wij aan onze Pieterpad-etappe gingen beginnen. We werden meegetroond naar het Ellen Hoffmanplein. Het is het plein voor het gemeentehuis. Het is aangelegd in 1999-2000 ter nagedachtenis aan de naamgeefster, een stadsgenote die als één van de weinigen is teruggekeerd uit het concentratiekamp. De symbolische betekenis is die van Vrijheid en Democratie, de vrije wil van de mens.

In de volksmond heet het ‘Mozaïekplein’. Er zijn onder meer 280 mozaïektegels gebruikt, gemaakt door de Gennepse bevolking. Inwoners uit verschillende geledingen werkten mee, van jong tot oud, zodat het plein een symbool is voor de Gennepse gemeenschapszin, vrede en democratie. Centraal ligt er een vijver, die gemaakt is door de kunstenaar en ontwerper van het plein Frans Smeets met zijn dochter.

M, de vrouw van mijn neef, wees ons vol trots op haar bijdrages en die van haar zoons.

Ik vond het een indrukwekkend geheel.

De geschiedenis van Gennep voert terug tot de Romeinse tijd. Het stadje ligt aan de monding van rivier de Niers en dat was toen voor de Romeinen al een strategische locatie. In de Middeleeuwen lag er een machtig fort op de plek van de Romeinse nederzetting. Van dat ‘Genneperhuis’ is de ruïne nog te zien. Men heeft nog een echte stadsmuur, die verband had dat Huis. Sinds de 14e eeuw heeft de plaats stadsrechten.

Het stadje was moeilijk verdedigbaar en vaak geplunderd. Het oude stadhuis overleefde alle aanslagen. Het was gebouwd in Maaslandse Renaissancestijl, een bouwstijl, die zich vanaf de 16e eeuw langs de Maas ontwikkelde.

Dit huis heeft ook nog die stijl.

Een rijtje oude arbeiderswoningen vertellen weer over de latere geschiedenis, die verband houdt met de industrie langs de Niers. Dit zijn huisjes in de Houtstraat. De naam zegt het al, het hout, dat nodig was bij de watermolen aan de Niers, werd hier opgeslagen. Men scheidde de voorraad hout van het verwerkingsproces in de fabriek van wege brandgevaar.

Aan de Niers ligt nu nog een gebouw dat de Gennepermolen heet. Vroeger was het een fabriek voor houtbewerking. Het gebouw is wel wat veranderd, maar men heeft daar, om de geschiedenis te bewaren een kunstwerk gemaakt van een oude foto.

De oude foto is op ware grote uitvergroot en op exact dezelfde plek op het gebouw van de Genneper molen geplaatst. Sporen van het waterrad en gevelopeningen zijn ook nog te zien in de onderkant van het gebouw. Een mooi idee om de geschiedenis levend te houden.

Na de bloeitijd in de 19e eeuw, waarin Gennep spoorwegstad werd, door een spoorlijn tussen Nederland en Duitsland, een belangrijke schakel in het handelsverkeer, nam de bloei af na de 1ste wereldoorlog, toen het goederenvervoer per trein afnam. De grote locomotief herinnert nog aan die tijd.

Aan het eind van WO II lag Gennep en de hele Maasstreek in de frontlinie. De geëvacueerde stad leed veel schade. Op veel plekken, ook in de omgeving vind je herdenkingsborden met verhalen over die geschiedenis. Zo is er het Vrijheidsplein waar een aantal monumenten bij elkaar staan, waaronder het Holocaust monument.

In het dorp zie je een eenzame toren van de St. Martinuskerk staan. De rest van de kerk moest worden gesloopt na een bombardement.

Kortom een fascinerend stadje, dat gemeenschapszin uitstraalt, waar nog veel meer over te vertellen valt.