Net zoals langs de Belgische Kust en die van Normandië is ook aan Opaalkust flink strijd geleverd tijdens de wereldoorlogen. Stille getuigen vind je daarom genoeg in het landschap daar. Bijvoorbeeld in de vorm van ontelbare bunkers en gedenktekens voor de vele gesneuvelde soldaten in deze streek. Bij het plaatsje Audinghem, waar wij een aantal dagen waren neergestreken, ligt zo’n bunker. Het is tegenwoordig een museum, zodat je als naoorlogs mens, goed doordrongen raakt van de oorlogsperikelen, die ooit hebben plaatsgevonden en waarvan je niet wilt, dat de geschiedenis zich herhaalt. Helaas is de realiteit anders.

Het ‘Musée du Mur de L’Atlantique “Batterie Todt”, ook historisch bekend als Stützpunkt 166 Saitenspielm is gevestigd in 1 van de vier bunkers van de Batterij. Het is het zevende grootste constructie dat door de Duitsers is gebouwd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is een onderdeel van de Atlantic-wall, de grote verdedigingslinie, die Hitler probeerde aan te leggen.

In de verschillende ruimtes zijn exposities te zien van objecten, uniformen, ammunitie, posters en andere gebruiksvoorwerpen.

Dit vond ik wel een schrijnend staaltje van het soldatenleven. Tegeltjes, die gemaakt werden in een tegelfabriek in Devres, op 22 km van Audinghem, om naar huis te sturen met de Kerst of zo.

Buiten het museum is een uniek geschut te bezichtigen: A Duits K5 kanon op een rails met een kaliber van 280 mm marine artillery met een maximum bereik van 86 km. Men kon vanaf deze plek kanonnen afschieten op Dover, wat ook gebeurd is.

Op weg naar huis bezochten we noordelijker, net over de Belgische grens de Dodengang van Diksmuide. Daar is een stuk van de loopgraven uit de eerste wereldoorlog bewaard gebleven. Hier zijn ontiegelijk veel slachtoffers gevallen. Het is huiveringwekkend om daar door die loopgraven te lopen langs de rivier de IJzer en je een voorstelling proberen te maken van het leven daar.