In de tijd, dat ik als juf voorlas uit de boeken van Annie M.G. Schmidt, kwam ik voor het eerst de koperwiek tegen. Dat was in Otje. Otje en haar vader Tos woonden in hotel de Koperwiek, waar Tos de kok was.

Ik had geen idee hoe een koperwiek er uit zag, maar ik vond het vooral een leuk woord. Nu ik bezig ben met vogelfotografie is mijn interesse gewekt. Niet dat ik alle vogels herken, integendeel, maar als ik er één op de foto heb, zoek ik op hoe hij/zij heet. En zo stuitte ik op de koperwiek. En ik hoef er de deur niet voor uit. Vanaf mijn balkon zie ik hem de laatste dagen steeds zitten in een boom met rode besjes. Hoe leuk is dat? En wat een prachtig getekende vogel is dat!

Ik blijk niet de enige, die iets met deze vogel en vooral zijn naam heeft. Een rondje over het internet leert me, dat er heel wat hotels, vakantieverblijven, gewone woningen de naam De Koperwiek dragen.

Eva Gerlach heeft in haar bundel Een kopstaand beeld uit 1983 er zelfs een gedicht aan gewijd. De ik-figuur ziet een koperwiek zitten op een grasveld. Waakzaam, maar niet waakzaam genoeg.

snavel, die later zijwaarts op de keukenvloer lag,
wormloos. Raadsel voor katten, verstijvende dode

koperwiek; ‘witte wenkbrauw, koperrode
snavel en oksel. Zingt vaak zachtjes in koor
in de boomtoppen, trekt vanaf half oktober,

wanneer men de scherpe trekroep, een afdalend schor
ii, ’s nachts veelvuldig boven het stadsgewoel hoort.’
(p. 16)